Eternal Fantasy | : Goddess' Fate

Chapter 32: Legendary Bond

Lyssa Pov

"What do you think?"

"About that, we still don't have any idea about your situation. But your Mom and Dad are looking for the answers." tumango ako sa sinabi ni Zen.

"Bumalik kana sa dorm mo at dun matulog. At wag niyong kalimutan ni Zoe na puntahan si Violet ah." utos ko sabay tulak sa kanya ng mahina paalis ng kama ko.

"Oo na! Hindi mo ko kailangang itulak okay!" nakabusangot niyang reklamo kaya sinamaan ko lang siya ng tingin.

"Go."

"Tsk. Eto na nga eh. Kita na lang tayo maya Lyssa." sabi niya bago siya tuluyang maglaho.

Nagpakawala ako ng buntong hininga at sumandal sa headboard ng kama ko.

Naalala ko na naman ang nangyari kanina. Biglang sumikip ang dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit ganto ang nararamdaman ko. I need the answers from all of this.

This is not just a simple love or like. Something more deeper that even me can't explain what it is. That's why I ordered Zen and Zoe about this.

Sa dami ng iniisip ko di ko na malayan na nakatulog na pala ako.

***********

"Hmm."

"Im sorry."

"Sorry if I'd hurted you, My Princess."

"Hmmm."

Ano yun? It feels like someone is caressing my hair.

"Sorry. I will never hurt you again, Baby."

That voice. That voice is really sounds familiar.

"Don't worry I'll keep it up to you." dagdag pa niya. Ang sarap sa pakiramdam ang ginagawa niyang paghaplos sa buhok ko.

Is this a dream? Am I dreaming of Finn's voice?

"I hope you'll forgive me. I really do sorry, Baby."

Napangiti ako dahil sa mga pinagsasabi niya. Saying that he's really sorry, made my heart warmth, eventhough it was just a dream.

"I hope im the one your dreaming of Baby. Smiling while your sleeping. I really hope it's beacause of me." sabi pa ni Finn.

Pero ano daw? Me?! Smiling while sleeping?! Then it hit me. It's not a dream! It's all real. Im not dreaming!!

Unti unti kong binuksan ang mata ko at bumungad sakin ang nakangiting mukha ni Finn.

"Baby, Im sorry. Did I wake you up?" nag aalalang tanong niya. Tinitigan ko muna siya bago ako tuluyang umupo, tinulungan niya naman ako at sumandal naman ako sa headboard at siya naman ay umupo sa may kanang gilid ko habang hawak hawak ang kanang kamay ko na pinaglalaruan niya.

"No. Okay lang. Di ko din kasi namalayan na nakatulog pala ako. Kanina ka pa ba?" tanong ko. Nakatungo lang siya at nakatingin sa kamay ko na pinaglalaruan niya.

"Yep. Almost one hour na din." sagot niya. Napatingin ako sa bintana at padilim na.

"Dapat ginising mo ako." sabi ko kaya napatingin siya sakin.

"I don't want to disturb your peaceful sleeping."

Nagkatitigan lang kaming dalawa at isang nakakabinging katahimikan ang namayani.

"I-i...im sorry." biglang basag niya. I can feel the sadness in his voice. Tahimik lang akong nakatingin sa kanya.

"Im sorry if I let Venice hug me even I don't want it. Im sorry if I broke my promise to you. Im sorry if I hurted you." napangiti na lang ako sa mga sinabi niya. Hinawakan ko ang kamay niya kaya napatingin siya sakin.