"Henüz değil, Baronet," dedi ve sırıttı "Bir el daha oynayalım. Kazanırsan buraya ayak bastığın andan itibaren kaybettiğin her şeyi size geri ödeyeceğim," dedi.
"Anne," diyerek araya girdi Josephine "Hayır," derken küçük bir çocuk gibi onun kolunu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evin önüne geldiklerinde Josephine, Kont'un gevşeyen kollarını fırsata çevirerek attan atladığında askıya takılmış poşet gibi atın üzerinde asılı kaldı. Kolları aşağıda, sırtı kambur bir şekilde yeri izlerken dişlerini birbirine bastırarak nefesini tuttu.
Kont Rivastigmin, Josephine'in bu haline kahkahalarla gülerken genç leydi omzunun üzerinden ona ters ters baktı. Karnının altına dolanmış eli onu öylesine sıkı kavramıştı ki kalın korsesinin altından tenine işliyormuş gibi hissettiriyordu. Yanakları ve kulakları ısınırken Kont, onun ayakları yere basana kadar eğildi. Josephine'in ayakları yere değer değmez kaçmak istese de etrafı atlı korumalarla doluydu. Daha bir adım atamadan tekrar yakalanıp soluğu Kont'un kollarında alacağı kesindi.
Birkaç adım geriye çekilirken evin gösterişli kapıları henüz küçük bir boşlukla aralanmıştı ki içeriden saçları kırlaşmış bir adam endişeli yüz ifadesiye fırladı "Kontum," diye soludu. Yüzündeki endişe sesine kadar nakşetmişti "Ata binmenizin ne kadar tehlikeli olduğunu biliyorsunuz," diye yakındı.
"Ryan, evham yapma," diye homurdandı ve bir ayağını attan kurtarıp atın eyerine sıkıca tutunarak atından indi. Sırtı Josephine ve emrindeki diğer adamlara dönük olduğundan yüzündeki acı ifadesini görebilen tek varlık bindiği atıydı. Bastonunun gelmesini beklerken atına sımsıkı tutunuyor, atı da sahibine ihanet etmeksizin ona destek oluyordu. Kont Rivastigmin hayatının belli bir döneminden itibaren atlara binememiş olsa da atlara ilgiliydi. Ellerinin altındaki atını da doğduğu andan beri sıklıkla kendisi besliyor, bakımını kendisi üstleniyordu.
Ryan çabucak özenle oyulmuş bastonu hastasına ve aynı zamanda efendisine uzatırken yüzünde bir annede babada görebileceğiniz endişe ve korku ifadesi vardı. "Kendinizi çok yordunuz," derken Rivastigmin bir eliyle Ryan'ın sözlerini geçiştirdi ve Josephine döndü.
"İçeri geç, sana odanı göstereceklerdir," dediğinde Josephine dik başlılığını uysallaştırarak dediğini yaptı ve onu bekleyen hizmetlilerle birlikte eve girdi. Bir tanesi önde, diğer ikisi yanında olmak üzere üç hizmetliyle şatoyu andıran evin soğuk merdivenlerini tırmanırken adımları yankılanıyor, bu da onun kanının çekilmesine sebep oluyordu. Birlikte uzun koridoru adımlayıp hayatı boyunca sahip olamadığı şatafata sahip odaya girdiğinde gözleri kocaman açıldı. Bir yanda koskocaman bir küvet varken; diğer yanda koskocaman, kırmızı örtülerle süslenmiş bir yatak vardı. Duvarlar özenle oyulmuş, tavana usta ressamların elinden çıkmışcasına güzel melekler çizilmişti.
"Banyo yapmak ister misiniz?" diye sordu önde yürümüş olan hizmetli.
Başını iki yana salladı "Teşekkürler, hiçbir şeye ihtiyacım yok," dedi ve kenara çekilerek onlara kapıyı işaret etti. Herhangi bir hizmeti kabul etmesi demek Kont'un himayesine girdiğini kabul ettiği anlamına gelirdi ve o, bunu istemiyordu. Mümkün olduğunca direnmek, karşı koymak her ne kadar cazip gelmese de doğru olanıydı.
