Messenger

Rozdział 31

Jeongguk pov.

Byłem tak przerażony tą wiadomością, że wybuchłem płaczem. Dlaczego rodzice nie załatwili mi tej opiekunki? Chociaż raz żałuję, że stwierdzili iż jestem dorosły, by zostać sam w domu...

Szybko cofnąłem się do salonu, pochwyciłem telefon i pierwsze co zrobiłem, to zadzwoniłem na policję. Może i przyjadą, i nic nie zrobią, ale będę czuł się bezpieczniejszy.

Telefon odebrała po dwóch sygnałach jakaś pani.

- Komenda policji, słucham?

- Ja... Znaczy u mnie... Nazywam się Jeongguk i przed chwilą coś... Ktoś rzucił w moje okno kuchenne kamieniem... Okno się  rozbiło, kamień wpadł do środka, a do niego przyczepiona była kartka...

- Dobrze Jeongguk, spokojnie. Nie panikuj. Jaka kartka? Co tam było napisane?

- Tam było napisane... Że mnie widzi. Że ktoś mnie widzi.

- Dobrze. Podaj proszę adres, nic w kuchni nie ruszaj. Nie wiadomo czy owa osoba wróci, dlatego schowaj się w bezpiecznym miejscu i trzymaj telefon przy sobie.

- Mhm - odruchowo kiwnąłem głową. Zawsze tak mam, gdy z kimś rozmawiam. To już taki nawyk. - Adres mojego domu to Hwanyo 64.

- Dziękuję, już tam kogoś do ciebie wysyłamy. Ukryj się i niczego nie ruszaj, pamiętaj. Jak usłyszysz hałas to nie wychodź.

- Nawet nie zamierzam... - mruknąłem. Rozłączyłem się, wyłączyłem telewizor i poszedłem do swojego pokoju. Zamknąłem się tam na klucz i położyłem na łóżko. Łóżko to najbezpieczniejsze miejsce na świecie... Bynajmniej ja tak uważam.

Spoglądałem co jakiś czas na okno i drzwi balkonowe. Gdy cię nie powinno być, to jesteś... a kiedy cię potrzebuje, to cię nie ma. Jak ty działasz Tae?