VAAR! (wel)

✨hoofdstuk 8✨

Zonlicht kittelt mijn gezicht wanneer ik ontwaak. Aves zit op de rand van mijn bed. Het bed waarin ik lig is warm en zacht. Gelukkig had ik genoeg geld bij me voor een nachtje of twee...
"Wakker, Mare?" Glimlacht Aves.
"Nee..." Grom ik, terwijl ik weer onder de dekens kruip. Ik vraag me af hoe hij aan mijn kamer sleutel komt, maar besluit dat het nog te vroeg is om het te vragen. "Kom op, slaapkop! Opstaan! We gaan Londen  verkennen!"
Ik glimlach en kruip voorzichtig uit mijn warme holletje. "Okay dan..."
Glimlach ik voor ik naar de badkamer sprint.

"Wat is alles hier duur zeg!" Brom ik wanneer we uit een grote m&m winkel komen. Zo veel soorten en smaken!
En allemaal zo duur...
"Tja... Laten we vanavond naar een grote Marlet gaan." Stelt Aves voor.
Enthousiast spring ik op en neer. Martjes zijn altijd zo gezellig! Met lichtjes en lekker eten....
"Maar eerst.... The Tower bridge!"
Ik kijk met grote ogen naar de prachtige brug voor me. Het water schittert in het licht van de vroege zonnestralen. "Wil je er op?"
Ik knik ademloos als antwoord.
Ik laat me meelijden door Aves en loop de prachtige brug op. Het voelt zo onwerkelijk hier te lopen. Alsof ik weggezakt ben in een droom.
Het uitzicht is adembenemend.
Het is een prille schoonheid, en toch zo standvastig. De zon verwarmt mijn huid in de koude ochtend lucht. De stad komt langzaam tot leven en ik zou uren kunnen kijken naar die ontwakende stad. Nu snap ik wat er bedoeld wordt met een "bloeiende" stad. De stad bloeit inderdaad open als een bloem waar duizenden bijen op af komen. Mensen zwermen door elkaar en ik kan mijn ogen maar niet afhouden van het tafereel. Geroezemoes vult de stad en het geluid stijgt verder naar de hemel, waar het wordt opgeslokt door de steeds donker wordende wolken. De herfst heerst in de stad. Al vallen er geen bladeren, de geur van de herfst dringt toch mijn neusgaten binnen...
Seizoenen vinden altijd hun weg naar binnen... Kleine regendruppels maken zich los van de wolken en druppelen naar beneden, waar ze de straten glad maken. Paraplu's worden geopend, maar mijn ogen zijn gericht op de druppels die kleine kringen vormen in het water. Opeens neemt Aves mijn arm beet, waardoor ik weer in het hier en nu kom.
"Wil je gaan schuilen?" Roept hij boven het geluid van het onweer.
Ik schud mijn hoofd. Mijn haren plakken tegen mijn voorhoofd, maar het maakt me niet uit. Ik ben weg uit dat kleine dorp. Ik ben weg van alles wat me dwarszat. Niets maakt nog uit. Aves lacht naar me wanneer ik mijn armen in de lucht gooi en mijn hoofd in mijn nek.
"Je bent een speciaal meisje, Mare..."
Fluistert hij voor hij me dichter tegen zich aan trekt. Eerst kijk ik verschrikt in zijn ogen. Nog nooit heb ik zo dicht bij een jongen gestaan...
Ik wordt rood, maar laat me toch meedrijven in zijn omhelzing en samen laten we de regendruppels over ons heen stromen als vingers met zachte aanrakingen....

Een suuuuper mini hoofdstukje omdat ik zin had om iets te schrijven en publiceren. 😊😉
Wat denken jullie? Moet het iets worden tussen Aves en Mare? 😉
Wees gerust het wordt geen cliché liefdesverhaal! Het gaat immers over Mare en haar reis dus het blijft zeker niet alleen bij Londen... Xxx Amelia