VAAR! (wel)

✨hoofdstuk 6✨

Ik draag dit hoofdstukje op aan 
@loverfrombooks  omdat je me elke keer weer nieuwe motivatie geeft om verder te schrijven...
Dankje daarvoor! Xxx Amelia
---------------------------------------------

Het zwart wordt langzaam lichter en de nevel in mijn hoofd trekt langzaam op.
Ik open mijn ogen en zie een gezicht een paar centimeter boven me zweven.
"Ze is wakker!" Roept de jongen.
Een kreun verlaat mijn mond.
De jongen glimlacht scheef naar me.
"Welkom terug!" Lacht hij.
"Wat?" Mijn hoofd bonkt.
"Van je boot bleef niet veel meer over... We hebben je uit het water gevist..."
Ik kan alleen maar kreunen. Mijn hoofd lijkt wel te ontploffen en langzaam komen de beelden van de storm terug.
"Waar ben ik? Hoe lang heb ik geslapen? Wie ben jij?" Mompel ik uiteindelijk.
"Ow... Je bent op het schip van mijn vader. Ik ben Ares. En je hebt bijna 4 dagen geslapen."
"Ow..." Ik probeer recht te komen, maar laat me uitgeput weer neer vallen.
"Gelukkig spreek je Nederlands! Vanwaar kom je? We zijn op weg naar Engeland."
"Engeland! Daar moet ik heen!"
Ik schiet recht, de pijn scheuten negerend en vlieg op Ares af.
"Godzijdank!" Ik begin te lachen, de verwarde jongen nog steeds tegen me aan drukkend.
"Uhm... Kun je... Kun je me wel laten leven, please?" Lacht hij.
"Oh, sorry!" Vlug laat ik hem los.
"Ik ben Mare."
"Je zult wel dorst hebben."
Nu hij het zei voelde ik pas hoe droog mijn keel was. "Uh Jah..." Ik keek voor het eerst om me heen en zag dat ik in een kamer was waarvan de muren allemaal van hout waren. Een klein raampje keek uit over de zee. Ares geeft me een glas water en verplaatst zijn gewicht ongemakkelijk van zijn linker op zijn rechter been.
Opeens schaam ik me over mijn uitbarsting zojuist. Zo ben ik helemaal niet... "Hey, sorry van zonet..." Fluister ik zacht. "Hahaha geen probleem hoor!" Ik bloos en drink van het koele water. Plots komt een lange man binnen, die duidelijk Ares' vader is.
Hij heeft hetzelfde bruine haar en dezelfde groene ogen.
"Ah, je bent wakker!"
"Ja, Mare meneer." Ik steek mijn hand uit. De lange man lacht en schud mijn hand. Zijn lach is warm en hartelijk.
"Ik ben Mike. Kapitein van dit schip!" Zegt hij trots. Ares draait met zijn ogen en ik moet glimlachen.
"Over een paar uur arriveren we in Engeland!"
"Dank u wel voor alles meneer." Zeg ik dankbaar. Het is ongelofelijk dat ik dit überhaupt overleefd heb!
"Rust nu maar, Mare." Zegt Ares zacht.
"Je hebt een lichte hersenschudding en een gekneusde pols. Je moet rusten,"
Ik knik en ga weer liggen.
"Het is ongelofelijk dat ze niet ernstig gewond is geraakt!" Hoor ik hem nog net tegen zijn vader fluisteren, voor ik in een droomloze slaap val.

------------
Ik ga proberen elke week te updaten, maar met de vakantie is dat nogal moeilijk... We hebben hier slechte WiFi enzo... Hebben jullie een leuke vakantie? Xxx