The devil in disguise

Sorry, I can't

Chapter 8

Gabriel (POV)

Sinubukan kong hanapin si Angelica ng mga panahom iyon, para ipaalam o maipaliwanag ang mga nangyari pero out of reach na siya.

Nabalitan ko na lang na nag-migrate na sila sa Canada.

Siya pa naman ang first girlfriend ko at hindi man lang nag-work out, gusto ko talaga sya kasi sya ang unang babae na hindi nagpapansin sakin, all the girls kasi in school at todo sila kung magpapasin sa akin, kung baga wala na silang respeto sa sarili and I hate girls like that.

Pinalaki ako na parents na may galang sa kababaehan at nakatatanda sa akin, dahil ayoko silang mabigo kaya ibinabalik ko at ipinapakita sa kanila na hindi sila nagkamali ng pagpapalaki sa akin kaya marunong akong rumespeto because of them.

Hindi ko nga lang alam kung bakit hindi ganito ang turing o tungo ko kay Esmeralde.

This past few weeks wala na naman syang ginagawa saken pero pinagtritripan ko parin sya pagka kaming dalawa na lang.

Sa mga ginagwa ko sa kanya Panbu-bully na nga to eh. Well panbu-bully na talaga I must say... She always gets the worst of me... Lagi ko syang napagbubuntungan... Alam ko naman na masamang maghold ng grudges pero kasi minsan naiisip ko ang dalawang taong nawala sa akin ng dahil sa kanya...

Seniors na kami pero hindi ko parin sya na papatawad pag nga kaming dalawa na lang palagi syang nagso-sorry sakin hindi ko alam kong bakit mahirap ko syang patawarin.

Dalawa kasi ang nawala sa akin noon eh. Ang girlfriend ko at si Emerald ang only girl bestfriend ko ang nagturo sa akin ngumiting muli.

And speaking of Emerald ito na naman sya. Sabi kasi nya magkita daw kami sa dating meeting place.

As I was walking near her nakita ko syang tumingin sa malayao, yung naramdaman nya na ang presenya ko lumingon sya sakin at napabutong hininga.

“How are you?” she asked.

“Same old, Gabriel!” I said with a smile.

“You Know what? I’m not regretting what I did to you that day because I knew my feelings for you were true.” She smile at me too kaya lang tungin ulit sya sa Malayo.

“I’m not saying anything” I said.

“E, bat ang tahimik mo?”

“E, kasi naman na miss kita” I said. She took a deep breath again.

“Ako rin kaya, I miss you too” and then she hug me.

“So we’re back together?” I asked. Umiling sya. Nakapatong ang muka nya sa dibdib ko.

“We cannot go back, because I still have my feelings for you.” I watched her face until I met her eyes, and it became teary.

“Hindi ko pa kaya maging best friend mo lang, I wanted to be a part of your heart not as a friend but as a lover. Girlfriend!”

“I can’t I’m sorry” I said. Umiwas ako ng tingin sa kanya akala ko maibabalik ko na ang dati naming pagsasamahan...

“It’s been 2 years wala na sya I’m here pansinin mo naman ang nararamdaman ko para sayo.” She looked at me with a pleading eye.

Dati hindi ko kaya ang mga luha nya peto ba’t ngayon natitiis ko na.

But I cannot do that to her mas lalo syang masasaktan kapag tinanggap ko ang pagmamahal nya. I know that I will only hurt her because I don’t love her like that.

“You know we can’t, I will only hurt you more than I’m hurting you right now. I’m sorry Emmie, I’m sorry.” Then I kiss her forehead then left her without looking back because I know if I look back, I will go running back to her and I will only make more damage into our friendship. At pinahahalagahan ko yun.

At yun na nga ang nangyari grabe sana kaya ko syang mahalin kagaya ng hinihiling nya sa akin.

'Patawad best friend ako ang dahilan ng pagluha mo ngayon.'

Uwian at nakita ko na naman sya nakakaasar lang nandito na naman sya sa classroom mag-isa.

Hay naku! Bakit kaya magka mukha naman sila ni Emerald ba’t hindi ko kayang maging mabait sa kanya.

 Ilang beses na ba siyang nag-sorry sakin? Ilang beses ko na ba syang napahamak ng dahil sa akin? Bakit ko ba pinagmamasdan ang mukhang ito? Napaka peaceful nyang matulog mukha syang anghel.

I saw her sleeping in her arm chair! She look peaceful habang pinapanuod ko syang matulog.

I sighed. ‘Sige na nga pinapatawad na kita Esmeralde’ sabi ko sa sarili ko.

Siguro kailangan ko na rin humungi ng tawad sayo. Bakit ba nakatitig parin ako sayo? Ano ba’t papalapit ako ng papalapit sa mukha mo ang ganda ng labi mo ang sarap halikan.

“Uhm, Uhm!” Napaungot ito ng nagpakaba sa akin. Eh ba’t ako kinabahan nung dumilat sya.

“Uhm, Damien bakit?” nag-iinat sya habang tinatanung iyon.

“Wala gumising ka na at uwian na... tayo na lang ang nandito” galit na untag ko sa kanya.

Bad trip malapit na e. kunti na lang!

“Anong Problema mo?”   

“Wala TAYO na!” Galit pa rin ang tono ko. I feel frustrated...

Dahil ba yun sa... Haist! Hayaan na nga!

“Bakit sabay ba tayong uuwi?” tanong nito.

“4:30 na kaya halos wala ng tao dito kaya isasabay na kita”

“Ah! Sabi ko na nga ba mabait ka e, sige tara na” ito lang ang sabi nito.

Nagtataka lang ako bakit sya ganito, I mean wala ba syang galit sa akin sa lahat ng ginawa ko sa kanya may tiwala pa rin sya sakin. Sa itsura nya hindi naman masaya hindi naman malungkot pero dull... Yung parang pangkaraniwan lang.

Kakaiba ka talaga Esmeralde! then I took her home.