Herfststormen en Kaarslicht

Hoofdstuk 7

De volgende ochtend word ik wakker van een dienblad wat op mijn nachtkastje wordt gezet. Ik krijg mijn ogen met veel moeite open, en knipper een paar keer. Ik zie Hanna voor me staan, en ik glimlach naar haar. Ik zie dat ze een ontbijtje op bed voor me neer heeft gezet. Wat een schatje is ze toch. "Dankjewel lieverd." Ik pak haar hand en trek haar op het bed, om haar een kus te geven. "Kom erbij!" "Oh, eh, ik zou eigenlijk net gaan joggen..." Protesteert ze. "Ach joh, dat kan straks ook nog wel. Kom nou!" Hanna lacht, en gaat zitten. We blijven samen nog even op bed zitten, ik eet, en we kletsen over van alles en nog wat. Als ik mijn eten op heb, haal ik diep adem. Ik wil eigenlijk beginnen over het thema van de bruiloft, maar ik kan me er niet toe zetten. Ze ziet er zo gelukkig uit, dat wil ik niet verpesten. Bovendien heeft ze me net zo lief verrast, dan kan ik nu toch niet over het thema beginnen?
Ik besluit om over iets anders te beginnen. "Zullen we naar de bioscoop gaan vanavond?" Hanna straalt. "Ja, leuk!" Ik hou er zelf niet zo van om naar de bioscoop te gaan, ik erger me altijd aan alle mensen die door de film heen praten of hun popcorn omgooien, maar ik weet dat Hanna het heel leuk vindt. "Ik heb gehoord dat ze bij Pathé oude Disneyfilms weer draaien!" Nu word ik toch wel een beetje enthousiast. Disney is altijd leuk!
Ik geef Hanna een kus op haar voorhoofd en zeg dat ik even ga wandelen. Ik heb even behoefte om alleen te zijn. Ik voel me nog steeds schuldig, ik haat het om tegen Hanna te liegen, en ik kan het nu even niet verdragen om bij haar te zijn. Hanna stelt nog voor om mee te gaan, maar ik wimpel haar snel af. "Ah joh, ik ga maar heel even. Ik heb gewoon even frisse lucht nodig." Ik kleed me snel om, pak mijn jas, doe mijn schoenen aan en dan ben ik weg.

Ik haal mijn telefoon uit mijn jaszak, en zie dat ik een berichtje van Hanna heb. Ik negeer het, en open mijn muziek app. Ik zet het volume op zijn hardst. Eerst loop ik in een rustig tempo, maar ik ga steeds sneller lopen. Na een paar minuten begin ik te rennen. Ik voel dat mijn hart sneller gaat kloppen, en ik krijg steken in mijn zij, maar toch ren ik door. Ik ren en ren, ik kan niet stoppen. Dan voel ik dat mijn voet achter iets blijft haken. Door mijn hoge snelheid heb ik geen tijd om te reageren, en ik val met mijn neus op het asfalt. Ik schreeuw het uit van de pijn. Ik rol op mijn rug, en ik voel voorzichtig aan mijn hoofd. Het voelt nat. Als ik naar mijn hand kijk, zie ik dat hij vol met bloed zit. Shit.