Herfststormen en Kaarslicht

Hoofdstuk 16

Even later krijgen we de uitslag: Hanna mag naar huis! We stappen in Linda's auto, en ze rijdt ons naar huis. Hanna stapt uit de auto, en ik sla meteen mijn arm om haar heen, zodat ze op mij kan leunen. Hanna duikt echter meteen onder mijn arm weg. "Ik heb alleen mijn hand bezeerd hoor, met mijn benen is niks mis!" Ik zucht. Eigenwijs kreng dat ze is. "Wacht maar tot je flauwvalt, dan piep je wel anders." Plaag ik. "Dan vang je me wel." Ze draait zich zwierend om en loopt naar binnen. "Wauw, je hebt echt je best gedaan om het netjes te houden! Ik ben onder de indruk!" Linda knipoogt naar me en gebaart dat ik niks moet zeggen. Ik knik. "Goed he?"
We zetten een pot thee, en gaan om de keukentafel zitten. Na wat geklets over koetjes en kalfjes staat Linda op. "Ik ga maar eens, jullie hebben volgens mij meer dan genoeg te bespreken." Ze geeft ons beide een kus op de wang en vertrekt. "Wat een lieve vrouw." Zegt Hanna. Ik knik. "Dat is ze zeker." Ik kijk op mijn horloge. Het is alweer bijna 5 uur. "Heb je honger?" Hanna knikt. "Mooi, we gaan door de Mc Drive." We stappen in de auto, en een halfuur later zitten we aan tafel met twee big mac menu's en een zelfgemaakte salade erbij, om het "gezond" te houden. Ik weet dat we moeten praten over wat er gebeurd is, maar ik wil nog even in deze bubbel van geluk blijven leven. Gewoon blij zijn om het feit dat Hanna leeft, en dat ze hier tegenover me aan tafel zit. Ik pak haar hand. Ze kijkt me verwachtingsvol aan. Ik stop een frietje in mijn mond, en mompel iets. Hanna trekt een wenkbrauw op. "Wat zei je?" "Ik hou van je, Poeh." Ze grijnst van oor tot oor. "Ik ook van jou, Iejoor."

Zodra we 's avonds in bed liggen, weet ik dat het tijd is om te praten. "Han?" "Ja?" "Wil je al praten over... Wat er gebeurd is?" Het is even stil naast me. Ze denkt na. "Nog niet." "Oké. Morgen?" "Morgen."
Ik denk dat Hanna er ook nog niet aan toe is om de bubbel door te prikken. Ik sla mijn arm om haar heen en trek haar naar me toe. Ze legt haar hoofd op mijn schouder. Ik plant een kus op haar wang. "Ik ben blij dat je weer thuis bent." Fluister ik zachtjes. "Ik ook." Fluistert ze terug.

Die nacht doe ik geen oog dicht, omdat ik steeds wil checken of Hanna nog wel naast me ligt. Ze ziet er lief uit als ze slaapt. Uiteindelijk ben ik zo moe dat ik mijn ogen niet meer open kan houden. Ik val in een onrustige slaap. Ik word wakker omdat Hanna aan mijn schouder staat te sjorren. "Gaat het? Je was echt keihard aan het schreeuwen!" Ik wrijf in mijn ogen. "Nachtmerrie." Leg ik uit. "Waar ging ie over?" Vraagt ze. Ik slik. Ik droomde dat Hanna overleed. Maar dat ga ik haar niet vertellen. "Oh, dat is niet belangrijk." Zeg ik. "Kom, we gaan weer slapen." Ik trek haar tegen me aan.
Slapen lukt me niet meer. Ik wacht tot ik zeker weet dat Hanna slaapt, en sluip dan zachtjes naar beneden. Daar kijk ik op de klok. Het is 5 uur 's nachts. Ik pak een boek, en begin te lezen. 3 uur later sta ik op van de bank, en ik loop naar de keuken. Zachtjes, zodat ik Hanna niet wakker maak. Ik haal een koekenpan en een beslagkom tevoorschijn en zoek in de kastjes naar pannenkoekenmix. Een halfuur later loop ik met een volgeladen dienblad naar boven. Ik schop met mijn voet tegen de deur, bij wijze van kloppen. "Binnen!" Hanna klinkt slaperig. Ik heb haar vast wakker gemaakt. "Goeiemorgen lieverd. Hoe heb je geslapen?" Daar moet ze even over nadenken. "Wel oké, denk ik." Ze geeft me een zoen op mijn wang. "Bedankt voor de pannenkoeken, schat." Ik ga naast haar in bed liggen. Nu komt het moment waarop we moeten praten over wat er gebeurd is, dat weten we allebei. Ik hoor dat Hanna naast me diep adem haalt. "Dus. Ik was aan het afwassen, en ik dacht na over jou en alles en ik voelde me schuldig. Ik had een immens schuldgevoel waar ik maar niet vanaf kwam. Jij bent zo'n goede vriendin voor mij geweest en ik liep gewoon weg..." Ik wil haar onderbreken, maar ik voel dat ze nog meer wil zeggen, dus ik houd mijn mond. "Ik had een bord in mijn handen, en ik wilde mezelf pijn doen. Dus ik deed het eerste wat er in me op kwam, ik smeet het bord stuk en stak mezelf met een scherf. Eigenlijk wilde ik het niet, maar ik deed het gewoon. Blijkbaar iets te diep. En de rest weet je."
Nu ben ik degene die diep ademhaalt. "Ik ben ook niet zo'n voorbeeldige vriendin geweest, hoor." Ik zie dat Hanna iets wil zeggen, maar ik steek mijn hand op en vertel verder. "Ik ben ook voor jou weggelopen, weet je nog? Dat was de dag dat ik Linda ontmoette. En gisteravond heb ik me helemaal lam gezopen. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld."
Hanna kijkt me vol medelijden aan. Lief bedoeld, dat weet ik, maar ik haat die blik. Ik wil geen medelijden. Ik wil gewoon dat ze boos wordt. Dat ze naar me schreeuwt. Dat ze huilt. Dat kan ik aan. Medelijden niet. Medelijden is erger. "Er is nog iets wat ik voor je verzwegen heb." Zeg ik. Haar ogen worden groot, ik zie dat ze zich zorgen maakt, ook al wil ze dat niet laten merken. "Linda heeft het huis opgeruimd." Hanna kijkt me aan en proest het uit. Ik lach met haar mee. "Joh, dat wist ik allang! Alsof ik geloof dat jij zo netjes bent." Ik giechel. "Nou, en bedankt." Ze steekt haar tong uit. "En toch hou ik van je, gek he?" "Ja, heel gek. En weet je wat nog gekker is?" "Nou?" "Ik ook van jou."

Zo. Alles is eruit, alles is gezegd. We hebben gepraat. En de bruiloft is nog niet gecanceld. Dit gaat goed! We besluiten in de stad te gaan lunchen. Omdat er een lekker herfstzonnetje aan de hemel staat, lopen we naar het centrum.  Ik pak Hanna's hand, maar voel verband. Ik laat haar hand abrupt weer los, ren om haar heen zodat ik aan de andere kant van haar loop, en pak haar linkerhand. We gaan bij Bagels & Beans zitten. De serveerster knipoogt naar ons. Ik vraag me af waarom. Ik heb echter niet lang de tijd om me daarmee bezig te houden, want ik moet een keuze gaan maken op de ingewikkelde menukaart. Hanna legt het me uit: je moet eerst een soort bagel kiezen, dan een soort creamcheese, en dan wat je erop wilt. En dan kun je ook nog kiezen uit de speciale belegde bagels, maar ook dan moet je een broodje kiezen, en dan bij sommige ook nog creamcheese, maar bij sommige ook niet. Normaal heb ik al keuzestress als ik moet kiezen wat ik wil eten, maar dit is helemaal verschrikkelijk! Een sudoku oplossen is nog makkelijker.
Nadat we de serveerster 5 keer om nog wat meer tijd gevraagd hebben, heb ik ook eindelijk een keuze gemaakt. "We hebben inmiddels bijna avondeten besteld!" Grapt Hanna. Ik grinnik. Zodra onze bagels op zijn, lopen we weer naar huis. Ik stel voor om een omweg te maken door het bos. Hanna loopt voor me uit, maar dan struikelt ze. Zodra ik eraan gesneld kom om te kijken of het wel goed gaat, gooit ze een hand vol bladeren in mijn gezicht. "Oh, nou pak ik je!" Ik pak een grote hoop bladeren en stop ze in haar jas. Hanna gilt. "Die krijg je terug!" Een halfuur later komen we uitgeput en onder de bladeren bij ons huis aan. "Hm, nou zullen we eerst maar samen moeten douchen, vind je niet?" Zegt Hanna grijnzend. Ik grijns terug. Ik ben zo blij dat ze nog leeft.