Her zaman ki gibi sabah dörtte kalktım. Hayat bana bunu gerektiriyordu. Bir kaç yıl önce on da bile kalkamayan Alya dörtte kalkıyordu.
Eski günler aklıma geldiğinde sol yanağımda sıcak bir yaş hissettim . Yaşlar gittikce artıyordu.Her zaman böyleyim. Aklıma ailem, eski günlerimiz geldiğinde gözümden yaşlar firar ederdi. Sadece bir kaç yıl oldu ama bana yüz yıl gibi geliyor. Her geçen gün daha çok acı çekiyorum. Aileme söz vermiştim. Onlara bunu yapana hakettiği cezayı vereceğim, intikamlarını alacağım. Peki bu sözü tutabilecek miyim? Bunun cevabını şuan bende bilmiyorum.
Ailem öldükten sonra babaannemle kalmaya başladım. Babaannem, geçinimini sağlayamadığı için babam her zaman, her istediğini alırdı, para verirdi ama artık kimse yok. O yüzden geçinebilmemiz için çalışmaya başladım.
Sabah dörtte kalkar derslerime çalışırım. Çalışmam bitirince kahvaltıyı hazırlar babaannem ile kahvaltımızı yaparız. Evi toparlayıp okula giderim, okuldan sonra Nazmiye ablanın kuaför salonunda çalışırım. Nazmiye abla çok iyi birisi, okuldan sonra işte çalışmama izin verdi. Buradan biraz geç çıktığım için de derslerime çalışamadığımdan sabah çalışırım. Günlerim böyle ilerliyor. İlk başlarda zorlandım ama artık zorlanmıyorum.
Çalışmamı bitirdim. Kahvaltıyı da hazırladım. Şimdi babaannemi uyandırıyım da kahvaltı yapalım.
" Fadimee Sultannn hadi kahvaltı hazır."
Babaanne demek isterim ama babaannem Fadime Sultan dememi tercih ediyor.
Sofraya oturdum. Babaannem geldiğinde kahvaltımıza başladık.
" Kızım nasılsın bugün?" dedi babannem.
"İyiyim.Neyse ben şuraları toparlayayım da çıkayım."
Günlük rutin yalanlar: 'iyiyim'
Biraz daha durursam Fadime Sultan' a yakalanacağım. Ben üzülünce o da üzülüyor.
"Kızım zaten yoruluyorsun ben yaparım."
" Artık ben yaparımı duymak istemiyorum Fadime Sultan ben yaparım."
Ortalığı biraz toparladıktan sonra çıkıcaktım ki balkonun pisliğini gördüm. Balkondaki kuş pislikleriyle baş edemiyorum. Balkonu temizledikten çıkcaktım babannem seslendi.
" Kızım dün kurabiye yapmıştım, al, çantana koy, yersin. "
Kurabiyeleri aldıktan sonra okula doğru ilerlemeye başladım. Sevgi hoca, alırım ben seni sabahları diyor ama ben ona yük olmak istemediğimden kabul etmiyorum. Buna rağmen sabahları gelir. Bugün yoktu. Böyle daha iyi hem ben yürümeyi seviyorum hem de içim rahat. Sevgi hoca bana annemin yokluğunu aratmamaya çalışır. Sevgi hocayı çok severim ama kimse annemin yokluğunu gideremez.
Düşüncelerimden sıyrıldığımda okula geldiğimi farkettim. Annemler öldüğünde lise birdeydim, şuan lise üçteyim. Aslında normalde lise sonda olmam gerekiyor ama okula geç başlamıştım.
Okula girdim. Okulum kolejdi, bursluluk sınavını geçtiğimden sınıfa ilerledim, arkamdan gelen birisi vardı.
"Alyaaa,canım kusura bakma evde bazı kitapları unuttum o yüzden geciktim ve seni de alamadım."
"Hocam ne kusuru."
Biraz sohbet ettikten sonra sınıfa girdim.
En arkadaki sırama gittim. Tek oturuyordum, ailem öldükten sonra hiç kimse benimle konuşmadı. Ben bundan çok mutluyum. Kötülerle arkadaş olmaktansa arkadaşsız kalırım daha iyi.
" Ayy Alyacımm, sizin kuaförden randuvu aldım manikür, günlük bakım ve benzeri şeyler yaptıracağım sen yaparmısın özellikle seni istiyorum. Vereceğim bahşiş tanıdık fakir bir kıza gitsin istedim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İNTİKAM/ Kod Adı:ALEV (Askıda)
AcciónPara. Herkesin sahip olmak istedigi sey. Peki ya zengin olmak? O da insanları ölduren lanet bir kelime. Ün, şöhret, miras.. Bunlar size çok guzelmis gibi gelebilir ama aslında değil. Bir insanın kalbini körelten şeylerdir onlar. Mesela.. Ailem...
