Damian had de kamer verlaten, want ik had liever niet dat hij erbij zou zijn wanneer ik me zou omkleden. Flora is een lieve natuurfee, ze is hier op deze school zodat ze haar familie later trots kan maken met haar toekomstige, geweldige bloemenboerderij. Ikzelf denk niet heel enthousiast over een bloemenboerderij, maar Flora was behoorlijk vrolijk over het onderwerp. Ze legde 3 simpele cocktailjurken op haar bed. De eerste was roze, de tweede blauw en de laaste was zwart.
"De zwarte is erg mooi." zei ik met een brede glimlach. Flora pakte de jurk en hen het aan mij. "Pas maar." en ze lachte lief. Wat nou als 't niet past? Ik deed mijn spijkerbroek uit en mijn shirt uit. Flora keek ondertussen bij haar sieraden. Ik trok de jurk over mijn hoofd, naar de plaats waar het hoord te zitten. De zilver-kleurige rits op mijn rug kreeg ik niet dicht, dus ik liep als een hond die achter zijn staart aan zat rondjes.
"Het duurt lang!" hoor ik Damian schreeuwen. Ik negeerde hem en bleef als een bezetene rondjes te draaien.
"Heb je kleding aan?" vroeg Damian ongeduldig. Ik stopte eventjes met rondjes draaien en besefte dat ik misselijk werd. Ik slikte om de misselijkheid tegen te gaan.
"Ongeveer.." zei ik twijfelend terug tegen Damian. De deur vloog met één beweging open en Damian liep met grote stappen naar binnen.
"Hoe bedoel je?" vraagt hij. Ik draaide mijn rug naar hem toe wees met mijn duim naar mijn bovenrug, waar de rits nogsteeds open was. Damian grinnikte.
"Ik help je wel." zei hij met zijn charmante stem. Hij streek mijn haar aan de kant, dat kietelde een beetje en het kippenvel liep over mijn rug. Zijn koude handen glijden over mijn rug en hij doet de rits dicht. Ik vraag me af waarom zijn handen koud waren, zou dat zo zijn omdat hij een vampier was of gewoon omdat Flora's kamer best koud is. Flora leek niets te hebben gemerkt van wat er net was gebeurt en ze liep met een prachtige ketting, twee ringen en een parel armband. Ik schoof de armband over mijn pols, de crèmekleurige pareltjes glimmen in het late zonlicht. Het begint al wat laat te worden. Damian streek mijn haar nog eens aan de kant en hij klikte, met zijn nogsteeds koude handen, de ketting vast om mijn nek. Ik schoof de ringen om mijn vingers, ze waren prachtig! De ene ring was een dolfijn, waarbij het leek alsof het rondom mijn vinger was gewikkeld. Het dolfijntje was van glitterig zilver met blauwe oogjes. De tweede ring was zilver met een parel-kleurig oestertje erop. Flora pakte een paar pareltjes en een blauw lintje.
"Kom zitten." zei ze vrolijk en wees naar haar bureau stoel, gemaakt van hout en bloemen. Ik ging zitten en Damian ging tegenover me zitten op Flora's bed. Flora zit een tijdje met mijn te spelen, volgends mijn hoorde ik ook dat ze een paar keertjes magie gebruikte.
"Zie zo." zei Flora opgewonden. Damian glimlachte, waarschijnlijk vond hij het mooi. Ik liep naar de spiegel en het zag er prachtig uit! Mijn bruine haar viel in prachtige pijpenkrullen over mijn rug en schouders. Door mijn haar zaten diamantjes en blauwe lintjes; het was gewoon geweldig! Ik gaf Flora een knuffel.
"Dit is perfect! Dankje!" gil ik uit. Damian stond een beetje lui tegen de muur naast de spiegel aan geleunt.
"Nog niet helemaal perfect." zegt Damian, diep ik gedachten. Hij stak zijn handen voor zich uit en ik kon zien dat hij zich concentreerde. Voor zijn handen ontstond een lila, lichtgevende bol. De bol splitste zich op.Het eerste bolletje ging naar mijn rechterhand en ineens waren de ogen van de zilveren dolfijn paars, net als de oester.
"Kijk eens in de spiegel." zegt Damian trots. Ik keek in de spiegel en geloofde mijn ogen niet. Mijn hakken hadden een dieppaarse kleur, net als mijn armband, de lintjes in mijn haar, mijn nagellak en ook... Mijn ogen!
"Paarse oge staan je goed." zei Flora vrolijk.
"Waarom zijn ze paars?" zei ik verward. Damian grinnikt.
"Nou," begon hij zijn uitleg, "Ik heb je betoverd. Daarom zijn je ogen paars. Wat ik precies gedaan heb, is simpelweg een paar dingetjes paars gemaakt en je kan nu dansen." Ik stond met mijn mond open en Damian deed mijn mond grinnikend dicht met zijn wijs- en middelvinger. Ben ik nu voor mijn hele leven een ster-danseres met paarse ogen?
"Nee," beantwoorde hij mijn gedachte, "Deze spreuk houdt 12 uur lang stand. Je weet wanneer, als je ogen weer je normale kleur krijgen." Best irrant als hij mijn gedachte leest..
