"Wakker worden!" hoorde ik vaag. Ik opende mijn ogen en probeerde rechtop te zitten, maar het lukte niet. Iets blokkeert me. Ik keek nu pas echt op me heen en zag Damian wild op zich heen bewegen. Naast me lag Selena te slapen. "Boven je." hoorde ik en keek omhoog. Het was de demon! Ik wou rechtop zitten, maar voelde een enorm stekende pijn rondom mijn polsen en enkels. Ik zat vast. In paniek begon ik eraan te rammelen. "Stil! Rustig!" kalmeerde de demon mij. Ik snapte niet wat er gebeurde. Ben ik nog steeds in de Hel? "Wie ben je?" vroeg ik op een vage manier. Hij keek me half aan en tilde me vervolgens over zijn schouder. Ik wou protesteren, maar ik was te moe en ik viel weer in slaap.
"Wakker worden, lieverd." hoorde ik een vrouwelijke stem zacht zeggen. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar mijn lichaam werkte niet mee. "Open alsjeblieft je ogen." hoorde ik vaag de stem van de demon zeggen. Eindelijk lukte het om mijn ogen te openen. Ik lag in een klein, knus kamertje. Toen ik mijn ogen opende omhelsde hij, de demon, me. Ik duwde hem van me af. "Laat me met rust." zei ik zo dreigend mogelijk, maar het kwam eruit alsof ik moest overgeven. De demon keek geschokt en gekwetst. "Kom," zei een vrouw, met lang, blond haar, "We laten haar met rust." Ze liep naar de deur, draaide zich om en liet de demon de kamer verlaten. Ik dacht er niet bij na en riep: "Mevrouw, wacht.." Ik liet mijn hoofd weer in het kussen zakken. "Wie is die demon?" vroeg ik en voelde me beroerd. "Lieverd," zei de vrouw, "Dat is Chris." ik sloot mijn ogen en hoorde haar weglopen. Vervolgens hoorde ik een dichtgaande deur. Chris is dus die demon.. Maar wie is Chris? Moet ik hem kennen?
"Word wakker!" hoor ik Damians stem in mijn oor schreeuwen. Ik schoot overeind en keek om me heen. Ik was nog steeds in het kleine kamertje en Damian was nergens te bekennen.. Waarschijnlijk een droom? "Ontbijt!" riep Chris toen hij het kamertje binnenliep. Ik deinsde achteruit en kwam met mijn rug tegen de koude muur. Auw! Ik greep naar mijn ribben. Een verschrikkelijke steek ontstond in mijn buik en ging langzaam richting mijn ribben naar mijn borst en keel. Chris zette het dienblad, waar allemaal eten op lag, op een tafeltje en liep rustig naar me toe. "Rechtop zitten helpt." zei hij rustig en kwam op het randje van het bed zitten. Ik keek heb chagrijnig aan en wikkelde mezelf weer in het deken. "Dan niet?" zei Chris en hield zijn hoofd schuin. Hij stond weer op en liep naar de deur. "Wacht," zei ik zacht en Chris wachtte, "Waarom ben ik hier en waar zijn mijn vrienden?" Chris kwam weer naar me toe en stak zijn hand uit. "Wil je naar hen toe?" vroeg hij en keek me diep in mijn ogen aan. Niet op een dreigende manier, maar een lieve manier. Langzaam knikte ik en probeerde op te staan. Auw! Weer die steek in mijn ribben en ik klapte weer in elkaar. Chris sloeg zijn arm om mijn middel en hielp me rustig met opstaan. We liepen samen door de deur en hij hielp me met lopen. Ik kon niet wachten om iedereen te zien, maar ik kan ook niet wachten om weer gewoon op school te zijn, waar ik veilig ben.
