"We hebben haar gevonden!" hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Damian verschijnen. Achter hem sleurde Chris Elysia mee. "Ik wil hier niet zijn! Jullie zijn verraders! Jullie zullen hiervoor boeten! Ik zal.." Elysia stopte met schreeuwen, toen Talin ineens opstond en naar ons toe draaide. "Alsof ik hier met jou wil zijn, jij hebt mij verraden!" schreeuwde Talin naar Elysia. Ze trok één wenkbrauw op. "Wat?" zei ze verbaast en kwaad tegelijk. "Je hoorde me wel." zei Talin en hij zette zichzelf sterk op. Elysia stuurde vuur richting Chris zijn handen, waardoor hij haar los liet. "Jij verraadde mij juist! Jij, ondankbaar stuk ongeluk!" schreeuwde ze vel. "Wie is hier nou ondankbaar? Ik maakte dit, maar jij maakte alles kapot." hij wees naar de gebroken schilderingen op de muur. Ineens worden Talins ogen groot. "Prins Nathan, het is een eer.." zegt hij bibberig en hij knielt snel neer. Elysia keek verbaast op naar Nathan. "Oh, het spijt me, prins Nathan." zei ze en knielde neer. Waarom doen ze dat? Ik keek Nathan verbaast aan.
"Talin," Nathan begon met spreken, "Elysia zocht alleen een beetje mee aandacht bij u, zodat jullie samen konden zijn. Daardoor bouwde ze een kasteel, waar jullie rustig samen konden zijn." Talin keek op naar Elysia. "Is dat waar?" vroeg hij verbaast. Elysia bloosde een beetje en knikte daarna langzaam. "Elysia," ging Nathan door, "Toen jij een jaar lang bezig was met dat kasteel, had Talin juist dat jaar extra tijd voor jou vrij gemaakt. Kon steeds niet, door dat kasteel" Talin keek eventjes naar de grond en daar na naar Elysia. "Jullie zaten beide fout." zei Chris. Ik keek met een ruk om naar Chris. en sprak toen tegn Talin en Elysia. "Maar jullie zaten ook allebij goed." zei ik zachtjes. Ineens lichtte de kamer op met allemaal zilveren glitters en lichtjes. Nadat alle glitters en lichtjes weg waren, waren de barsten op de schilderingen ook meteen verdwenen. Het geluid van vechtende mensen vanuit de troonzaal was ook meteen gestopt.
--- 5 maanden daarna---
Duidelijkheid heb ik nogsteeds niet, maar wat wel duidelijk is, is dat Elysia en Talin samen voor de Maan, Hemel, Aarde en Hell zorgen, dat Nathan een geweldige ZwarteGeschiedenis leraar is geworden hier op school, dat Damian en ik weer bij elkaar zijn (Yay!), dat ik prinses ben en dat ik een broer heb. Ik lig nu schuin op mijn bed. Ik verveel me heel erg. Nathan geeft nu les, Damian is aan het trainen met Duncan en Casper, Flora laat de nieuwste leerlingen zien hoe je planten kunt genezen en Selena is samen met Amy naar het stand om hun dolfijn-vrienden gedag te zeggen. Opeens word er op de deur geklopt. "Binnen." zeg ik luid, zodat diegene achter de deurme kan horen. Langzaam ging de deur open en Nathans gezicht kwam tevoorschijn. "Nathan," zeg ik verbaast, "Je had toch les?" Nathan keek me verbaast aan en keek oen op de klok. "Kijk eens naar de tijd, lieverd." zegt hij lachend. Ik deed wat hij zei en keek naar de klok. "Is het al zo laat?" zei ik verbaast in mezelf en ging rechtop zitten. "Yup," zei Nathan en kwam naar me toe lopen, "Zin in een ijsje?" hij pakte mijn pols en trok me mee naar de deur. "Wacht," zeg ik lachend, "Wie zei dat ik een ijsje wil?" Nathan sloeg zijn hand voor zijn mond. "Hoe durf je?" zegt hij dramatisch en hij tilde me over zijn schouder. "Zet me neer, Nathan!" zeg ik lachend, maar toch ook bang. Ik heb namelijk hoogtevrees. "Nope," zegt Nathan, "We gaan een ijsje halen." Ik sloeg mezelf voor mijn gezicht. "Ik kan zelf wel lopen." zeg ik lachend.
We gingen op een bankje zitten met ons ijsje. We hadden beide een water-lelie ijsje. "We geginnen met de les." zegt Nathan ineens. Ik keek hem raar aan. "Welke les?" zeg ik en frons mijn wenkbrauwen. "Jouw spirit-vorm veranderingen. Je bent er ietje beter in geworden, maar het kan nog beter." legt Nathan uit. Ik vormde een 'o' met mijn mond. "Wat moet ik doen, meneer Clair de Lune?" vroeg ik en likte aan mijn ijsje. "Dat zal ik je vertellen Rosetta," zegt Nathan plagerig, "Verrander je ogen naar paars en je haar naar pikzwart." Ik zuchtte evenjtes, maar concentreerde me op mijn oogkleur. "Paars, paars, paars." dacht ik de heletijd door. Daarna opende in mijn ogen en keek naar Nathan. "Goedzo, nu je haren nog zwart." Oké, mooi, mijn ogen zijn dus paars. Nu concentreerde ik me op mijn haarkleur. "Zwart, zwart, zwart." riep ik luid in mijn gedachtes. Na eventjes opende ik mijn ogen en keek naat Nathan. Hij knikte trots naar me. Ik glimlachte voldaan.
"Dus ik snap nogsteeds niet waarom jij prins bent." zeg ik, nadat mijn ijsje op is. Nathan zucht diep. "Onze ouders regeerden over de Maan, omdat het niet zo goed ging toen, werd het volk boos en ontvoerde jou. Ze wouden betere omstandigheden in ruil voor jou. Onze ouders deden alles wat ze konden, maar kregen het niet voor elkaar. Op een avond was ik het zat om te wachten, dus sluipte ik het huis uit, opzoek naar jou." vertelde Nathan en hij gooide het stokje van zijn ijsje in de vuilnisbak naast het bankje. "Had je me gevonden?" vroeg ik met grote ogen. Hij knikte. "Ja," zei hij, "Maar niet waar ik je wou vinden. Je was terecht gekomen bij een arm gezin op Aarde. Ik kon je niet zomaar weghalen daar. Je noemde die vrouw ondertussen al 'mama', dus ik hield je in de gaten via een afstand. Toen je naar de Monsterschool ging, raakte ik je zegmaar kwijt. Ik hoefde niet meer te zorgen, tot die keer dat je vrienden je aanvielen in de Hemel." Wow.. Ik kijk verbijsterd voor me uit. "Wat is er dan gebeurt met mam en pap?" vroeg ik nadat het een tijdje stil was. Nathan laat zijn schouders hangen. "Toen ik op jou paste, zijn rebellen van de Maan het kasteel binnengeslopen en ze hebben onze ouders ontvoerd.." Nathan zuchte en keek naar zijn schoenen. "Is er nog kans dat ze leven?" vroeg ik langzaam. Nathan keek op en glimlachte zwakjes. "Het zou best kunnen."
"Hey schat, hoe was 't?" zegt Damian toen ik net z'n kamer binnen kwam. "Het ging wel goed.." zeg ik snel. Damian fronste. "Wat is er?" vroeg hij een beetje bezorgd en hij sloeg een arm om me heen. "Nathan heeft me verteld over mijn verleden en over mijn ouders." zeg ik snel, zodat ik er meteen vanaf ben. Damian zucht zachtjes. "Kom hier," zegt hij en hij trekt me in een knuffel, "We praten hier later wel over." De knuffel duurde niet lang, want Casper kwam binnen. Toen hij ons zag kreeg hij een brede grijns op zijn gezicht. "Wat doen jullie?" vroeg hij achterdochtig. Ik rolde met mijn ogen. "Knuffelen, dat zie je toch?" zeg ik snel. Casper knikt. "Yup," zegt hij en leunt tegen de deurpost aan, "Maar waarom." Damian sloeg zich voor zijn gezicht. "Wil je weggaan, alsjeblieft?" vroeg hij lichterlijk geïrriteerd. Casper grijnsde breder. "Antwoord mijn vraag. Wat vind je leuk aan haar?" zegt hij uitdagend. Wat kan Casper toch irritant zijn.. "Simpel," zegt Damian, "Haar roze ogen."
Einde
