Adopted By My Brothers..

1.

Ik zit in de aula, samen met Yara, Yvy & Lynn... Mijn beste vriendinnen. Zelf heet ik Stevye, aangenaam. Ik zit hier nu al jaren. In het begin was het een hel, maar je went eraan. Geen familie om je heen, niks, nada, noppes. In het begin voelde ik me heel erg alleen... En bang. Maar eigenlijk.. Ben ik niet anders gewend. Ik zit hier namelijk al vanaf kleins af aan. Ik was 2, om precies te zijn. En nu ben ik 17. Ik wil er nu niet meer aan denken om hier weg te gaan. En je zou denken.. in 15 jaar, moet je toch wel geadopteerd zijn? Nee, niet dus. Ik was altijd een vervelend kind, en niemand wou me. Opeens schiet ik weg uit mijn gedachtes "Jongens! Het is 4 uur!!" roept Lynn... 4 uur.. Dat betekent. Nieuwe vlog! "Ik kom eraan!" roep ik tegen de meiden, die al naar de tv-ruimte aan het gaan zijn. Ik ren achter ze aan. "Niet zo snel!" hoor ik meneer Johnson roepen. Oh nee... Niet hij weer. "Waar dacht jij heen te gaan? Zo snel?" "Naar de TV-ruimte meneer.." "En dan moet dat zo snel? Hup doorlopen! En nu rustig." "O..Oké.." Wow dat viel nog mee, hij heeft een keer iemand op zijn kamer gezet. Omdat diegene op een plek was waar je rond die tijd niet mocht komen. Rond 4 uur mag je naar de aula, tv-ruimte, je eigen kamer en de bibliotheek. Er zitten wel 10 kinderen voor de tv als ik binnen kom lopen. De vlog is al begonnen.. Shit. Ik zie Yvy zwaaien, ze hebben een plekje bezet gehouden. Snel ga ik naast ze zitten. "Waarom duurde dat zo lang?" fluistert Yara. "Meneer Johnson..." "SSSHHTT!!" hoor ik voor ons. Ugh, Fane weer. Het stomste joch van heel het weeshuis. Opeens wordt ik omgeroepen. "Stevye Erkelens, nu naar de aula alsjeblieft" Geen idee wat er was, of wie er was.. Helemaal niet...