Adopted By My Brothers..

7.

Nee... Het is.. ADDY CLARK! "Addy! Wat doe jij nou hier?!" "Huh? Oh hey! Stevye!" "Ja ik. Wat doe je hier?!" "Met de trein reizen, dat is logisch toch?" "Ja, maar wat kom je naast MIJ doen?" "Zitten?" "Zitten? Naast MIJ??" "Eehh.. Ja? Er was geen andere plek" Met een zucht kijk ik uit het raam. Moet ik ook nog de hele tijd naast hem zitten. Naast hém. HEM. Waarom? Waarom! Grrr... Ik haat hem. Van ieder mens die naast me kon zitten, moet hij het zijn. Specifiek hij! HIJ. Addy Clark, 17 jaar. Zat ook in het weeshuis. GODVERDOMME! Hij altijd. Altijd Addy. Zo gaat de reis verder, dat ik zit te mokken omdat HIJ naast MIJ zit. 

-----------TING TING TING Volgende halte: Rotterdam ik herhaal Rotterdam. Fijne dag nog!-------

EINDELIJK! Ik stap uit. Eindelijk van Addy af. Gelukkig gaat hij niet op bezoek bij zijn oude vrienden. Nu een stukje lopen, dan ben ik zo bij het weeshuis. Bij het weeshuis aangekomen sta ik bij de receptie. "Naam?" vraagt Mevrouw Jacobs. "Kom op, dat weet u best. Ik zat hier 15 jaar" "NAAM?!" vraagt ze nu strenger. "Stevye Erkelens" "Hmm.. Waar kom je voor? Je zit niet meer in het weeshuis" "Inderdaad, ik kom op bezoek bij mijn vriendinnen" "Namen 'vriendinnen'?" "Yvy Jasons, Lynn Moore en Yara Brown" "Loop maar door, wacht in de aula. Dan komen ze binnen 10 minuten" "Oké" en ik loop door, naar de aula. De aula waar ik gistermiddag nog zat. Waar ik voor het eerst met mijn 'broers' praatten. Ik ga zitten, wachtend op de meiden kijk ik om me heen. Niks veranderd. Het ziet er even streng uit. Uiteindelijk komen de meiden aanlopen.. Anders dan dat ik had gedacht. Ze zien er.. triest uit ofzo. Ze komen aanlopen. Yara neemt het woord "Waarom moesten we komen?" Waarom ze moesten komen? WAAROM ZE MOESTEN KOMEN?! "Omdat jullie mijn vriendinnen zijn?!" "Is dat zo?" vraagt Lynn. "J...Ja tuurlijk is dat zo! Ik ken je al 15 jaar Lynn! 15 JAAR!" Opeens zie ik Yvy een soort van knipogen.. Daarna begint ze met praten. "Als we vrienden zouden zijn, had je wel gebeld!" zegt ze met nog een knipoog. "MM...Maar dat heb ik gedaan! 3x! Alleen vandaag al! Yara, IK HEB JE GEBELD!" "Ja, tuurlijk Stevye!" zegt ze. De bitch... Yvy blijft maar knipogen, telkens als Yara even niet kijkt. Vreemd.... Zal ze dan toch in me geloven? Maar waarom doet ze dan zo? Vreemd.....