Adopted By My Brothers..

9.

Stevye POV

Ik ben in een of ander dorp naast Rotterdam. Het ziet er best mooi uit.. De oude stijl van huizen. Vergeleken met Rotterdam zelf is het heel anders. Maar mooi is het wel. Over een paar jaar ga ik op mezelf wonen, dus misschien is dit iets. Geen idee. Ik zou nog met Yvy gaan bellen, dus ik moet naar huis. Naar mijn computer. Ik zoek weer de juiste trein.. Eentje die niet zo vol zit. Eindelijk eentje gevonden te hebben ga ik zitten. Nu zónder Addy Clark. Kut Addy. Eenmaal thuis aangekomen zeg ik niks, opnames. Ik loop gelijk naar mijn kamer om te bellen met Yvy. En ja hoor, 3 gemiste oproepen. Shit. Snel bel ik Yvy terug. In tegenstelling tot Yara neemt Yvy wél op. En gelijk zie ik Yvy's gezicht. "Sorry Yv, ik was in een dorpje naast Rotterdam" "Geen probleem Stev" "Maar.. Ik heb iets belangrijks ontdekt" "Vertel" "Ik... Mijn achternaam is Erkelens you know?" "Ja?" "Ik stuur je het door" En even later weet ook Yvy het.. Ik ben Enzo en Milan's echte zusje. "OMG" hoor ik uit Yvy's stem. "Ja.." "Dus.. Je bent hun échte zusje?" "Ja.. Ik denk het" "Je dénkt het. Je weet het dus niet zeker?" "Nou.. Bijna zeker ben ik wel. Kom op, ze adopteren me niet voor niks" "Dat is waar.." "Dus.. Wat denk jij?" Ondertussen ben ik al gaan zitten met de deur op slot.. Al heb ik het gevoel alsof ik wordt afgeluisterd. "Wacht even" zeg ik. Ik doe mijn deur open.. Wtf?! "WAT DOE JIJ HIER?!" En ik sta oog in oog met.....