When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 25

Ik krijg een heel naar gevoel, niet door Zayn of Liam, maar door de lift. Ineens staat hij stil, tussen twee verdiepingen in. Het licht gaat uit.

'Wat?' vraagt Zayn. Ze lachen. 'Dit gebeurd ons weer.' zucht Liam, ze lachen. Ik kijk om me heen, het noodlicht gaat aan. Wat gebeurd hier? Ik zie de muren van de lift, ik zie hoe klein het hier is. En we zitten hier met z'n drieën. De muren lijken op mij af te komen, ik krijg het benauwd.

'Ik denk dat we vast zitten..' zegt Liam. We zitten vast!? Ik ga op de grond zitten en sla mij armen om mijn benen heen.

'Hey, Roos, gaat alles goed?' vraagt Zayn, hij komt voor me zitten, ik zie Liam bezorgd naar me kijken.

Ik schud wild mijn hoofd. 'Muren, muren, het is te klein hier!' Snik ik. Zayn en Liam kijken elkaar aan. 'Shit! Heb je claustrofobie?'

Ik knik zachtjes en verberg mijn gezicht. 'Zayn bel jij iemand die kan helpen, ik help Roos.'

Ik kijk weer omhoog, straks gaan we hier dood! Mijn ademhaling versneld, ik wil niet dood, ik wil oud worden! En ik heb nog een date met Ash! Nee!

Ik adem super snel, het doet pijn. Ik voel dat ik een paniekaanval krijg. Ik word opgetild, ik zit op Liams schoot. Hij wrijft rondjes op mijn rug. Waarom moest dit nou gebeuren?!

'Krijg. Geen. Adem.' weet ik uit te brengen. 'Rosie?! Is dat Rosie?!' Hoor ik Nat roepen. 'Nat!' huil ik. Zayn geeft mij zijn telefoon. 'Nat?' vraag ik. 'Hey liefie, ik hoorde van Zayn
wat er aan de hand is.' Ze klink overstuur. Ze blijft praten, ik word er wat rustiger van. Ik ben nog steeds aan het huilen. 'Nat? Wat als we doodgaan?' zeg ik tussen een aantal snikken door. 'Hey, hey, Rosie, jullie gaan echt niet dood, dat beloof ik!' Liam streelt nog steeds over mijn rug. Ik word licht in mijn hoofd ik sta op en loop een paar rondjes.

Ik sta met een ruk stil. 'Ik denk dat ik ga flauwvallen.' Nadat ik dat zei val ik, mijn lijf tintelt, maar ik voel hoe twee paar handen mij opvangen. Mijn oren piepen, ik kreun. Ik haat het om flauw te vallen. Ik voel hoe ik zacht op de grond neergelegd word.

Iemand slaat me zachtjes op mijn wang. Ik knipper met mijn ogen. 'Ugh.' Ik wil rechtop gaan zitten maar word tegengehouden door twee handen, ze drukken mij terug. 'Ik haat het om flauw te vallen.' Ik val echt heel vaak flauw, vooral door mijn gewicht, soms nog, zoals nu, door mijn fobie.

Ze houden Zayns telefoon dicht bij mij. 'Roos!?' Roos!' Rosie?!' Hoor ik verschillende stemmen roepen. 'Rustig maar, ik leef nog.' zeg ik schor. 'We wachtten allemaal buiten de lift, ze zijn bijna klaar, we halen jullie hieruit, houd vol Roos.' zegt Luke.

Ik zucht opgelucht. 'Hoe lang zitten we hier al?' vraag ik. 'Iets van een uur, volgens mij.' zegt Calum. Wacht? Calum? Ik vlieg omhoog en spring in zijn armen. 'Nooit, maar dan ook echt nooit meer, ga ik met de lift.'

Ik klim uit Calums armen en ren door de gang. 'VRIJ! IK BEN VRIJ!' roep ik, maak een paar rare sprongen en ren weer terug naar de lift, ik stap er niet in, dat nooit meer. Ik wacht tot Liam en Zayn eruit komen en bespring ze dan. 'Bedank, echt waar!' Je bezorgde ons echt bijna een hartaanval zeg!' zegt Zayn lachend, toch zit er nog een vleugje bezorgdheid in zijn stem.

Ik zie Nat staan en knuffel haar. 'Nat! Ik was zo bang.' Ik krijg weer tranen in mijn ogen. Ze knuffelt me terug. 'Hey, alles is goed. En zoals beloofd: je leeft nog.' Ik glimlach. 'Ik ben echt moe.' Ik gaap, ze grinnikt. 'Hé, ik viel iets van een uur geleden in slaap achter een stapel matrassen terwijl we verstoppertje deden. Ik mag moe zijn.' Ik sla mijn armen nep-boos over elkaar.

Ik word opgetild. 'Dan mag je eindelijk gaan slapen als een Roosje, welterusten sis.' zegt Luke als hij een kus op mijn wang geeft, hij geeft me aan iemand anders. 'Welterusten Roos.' Ik voel hoe heel wat mensen mij een kus op mijn voorhoofd geven. 'Trusten.' Ik nestel me tegen degene die mij vast heeft aan en sluit mijn ogen. 'Welterusten Rosemary Colinster.' Ik glimlachte, mijn echte naam, mijn hele naam.

A/N
Hey guys,
Dit is dus Roos haar achternaam, maar Roos was dus niet haar hele naam. Op de basisschool, had ik twee beste vriendinnen, één daarvan heet Roosmarijn. We spreken elkaar bijna niet meer, maar ze zal altijd mijn vriendin blijven. Ze heeft mij door een moeilijke tijd heen geholpen.
Ik houd van jullie.

X Abigail