When the Sunrise is Gone (5SOS-fanfic) // C O M P L E T E D

Hoofdstuk 24

'We waren vergeten te zeggen dat wij het voorprogramma van One Direction waren.' zegt Luke. De bus komt in beweging. 'Euhm, ja, wat is One Direction?' vraagt ik beschaamd. Iedereen begint te lachen behalve die vijf jongens, zij kijken verbaast. 'Jij kent ons niet?' vraag een jongen met krullen. Ik schud mijn hoofd langzaam. Er komen een jongen naar mij toe gerend. 'Louis, louis Tomlinson is de naam. Aangenaam kennis te maken.' Hij schud mijn hand wild op en neer. 'Roos.' Ik lach naar hem.

'Geen achternaam?' vraagt hij. 'Nope, daar doe ik niet meer aan.' Als het goed is weet niemand hier mijn achternaam. De jongens stellen zich allemaal voor, Niall, Liam, Harry, Zayn en Louis. Samen One Direction. Moet ik toch wel onthouden, toch?

De bus stopt, het regent nog steeds heel hard. Terwijl iedereen naar binnen rent, loop ik rustig door de regen, mijn lach groeit. Iedereen wacht op mij bij de deur, ik lijk waarschijnlijk nu op een verzopen kat. Maar dat maakt niet uit.

Ik ben weer helemaal doorweekt, een paar mensen kijken mij raar aan maar ik trek gewoon mijn schouders op. Sommige mensen zullen het nooit snappen en dat is maar beter ook.

Ash legt zijn arm om me heen, ik leg mijn hoofd tegen hem aan. We lopen zo verder. 'Uhm, Roos?' vraagt Ash onzeker, wat eigenlijk best cute is. Wie houd ik nou voor de gek? Alles aan hem cute! Ik lach om mezelf, ik gebruik het woord 'cute' nooit. 'Ja Ash?' vraag ik. 'Zou, ehm, zou je misschien op een date willen met mij?' Hij klinkt hoopvol. Ik knik. 'Heel graag.' Hij begint te stralen. Niet letterlijk natuurlijk, dat zou niet goed zijn.

Na een hele tijd kunnen we eindelijk in de bus stappen, we rijden naar een hotel, ergens in het centrum van Londen. Voor het hotel staan allemaal fans. Wow. Gewoon. Wow. Er is een weg naar de ingang gemaakt met allemaal dranghekken. Om de zoveel meter staat een bewaker. De bus stopt, iedereen komt in beweging. Ik ben nog steeds kleddernat en buiten regent het nog steeds, iedereen krijgt een paraplu aangeboden. Ik weiger. 'Hey Ash, wil je even een foto van mij maken?' Hij knikt, we staan buiten en ik sla mijn handen voor mijn ogen. Ik hoor mensen gillen en lachen. 'Ik moet even mijn liefde aan de regen verklaren!' Ik lach om de foto.

Ik hoor heel veel mensen roepen, ik kijk om me heen. Heel veel fans, héel veel. Te veel? Misschien. Ik liep sneller, gelukkig was ik al snel binnen. Iedereen was er al. Iedereen wilde slapen, het was in Australië midden in de nacht. Ik kon niet slapen, ik was zo hyper! En ik was zelfs de enigste die niet in het vliegtuig had geslapen!

'Ik verveel meh!' zeur ik. Ik zat in een kinderlijke bui en ik kreeg zo'n goed idee! Ik fluisterde iets in Louis' oor. 'Hey Lou? Doe je mee met verstoppertje?' vraag ik met een scheve grijns. Hij knikt. 'Door het hele hotel?' fluistert hij terug, ik knik.

'Jongens kom! We doen verstoppertje door het hele hotel!' Ik zie de jongens lachen, maar ze knikken al snel. 'Harreh! Jij telt!' roep ik. 'Tot hoeveel?' 33!' roep ik terug. Iedereen begint te rennen, ik doe snel mijn pasje om mijn nek. Straks denkt iemand dat ik een gestoorde fan ben!

Ik ren naar het trappenhuis, de lift is te traag. Maar ik krijg al spijt van mijn keuze.

Ik ben op de vijfde verdieping, helemaal buiten adem. Ik loop snel de hoek om, ik zie een deur met alleen voor bevoegden. Zou ik het doen? Wat ik tegenwoordig wel allemaal niet deed vergeleken met vroeger.

Ik duw de deur open en zie een soort wasserette, ook zie ik een aantal matrassen. Ik duw de matrassen iets naar voren en ga erachter zitten, hier vind hij me nooit!

Na iets van een half uur te zitten begin ik in slaap te vallen, zonder dat ik het wil, maar ik kan niet tegen de slaap vechten.

Ik word wakker van geschreeuw. 'ROOS! WAAR BEN JE?!' Ik kruip achter de matrassen vandaan en loop naar de deur, ik zwaai hem open. 'Daar ben je!' roept Zayn. Hij en Liam lopen snel naar mij toe, ze kijken verbaast naar de deur waar ik uitkwam. 'Maar daar hadden we al gekeken!' Achter de matrassen?' vraag ik onschuldig. Ze schudden allebei hun hoofd. 'We waren je al een uur aan het zoeken.' Ik, euhm, was per ongeluk, in slaap gevallen?' zeg ik. De jongens beginnen te lachen. 'Kom onze kamers zijn op de achtste verdieping. Dan kan je tenminste in een normaal bed slapen.' Ik loop met de jongens mee, we stappen in de lift.

De deur gaat dicht en ik krijg zo'n gevoel dat we beter met de trap konden gaan.

A/N
Hey guys,
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Ik kan niet echt slapen dus schrijf ik verder. Ik ben nogal aan het nadenken over alles en dat houdt mij wakker. Hoop dat het goed gaat met jullie. Ik houd heel veel van jullie!

X Abigail