Kimsesizler/ MYG&KJN

Acımasız [11.1]

[Yanlış bölüme yanlış şarkıyı eklemişim. Youngjae'nin söylediği şarkı=medya]

***

Uyandığımda hastane odalarından birindeydim. Ve benimle ilgilenen doktoru tanıyordum.

Choi Youngjae.

 Bulunduğum odadaki ışık çok sertti. Bu yüzden gözlerimi tamamen açamıyordum.

Duyduklarımdan anladığım kadarıyla Youngjae yattığım yatağın yanındaki şifonyerde bir iki kutunun yeriyle oynuyordu.

Sonrasında şifonyerin karşısından ayrıldı. Sert ışığıyla göz kapaklarımı yıpratan lambanın anahtarına basarak ışığı kapatmış ve hastanenin yumuşak ışıklı gaz lambalarından birini açmıştı. Işığın şiddetinin azalmasını fırsat bilip gözlerimi biraz daha açmayı başarmıştım. Fakat dışarıdan bakıldığında muhtemelen hala gözü kapalı gözükecek durumdaydım. Olduğum yatağın uç kısmına oturmuştu Youngjae, otururken beni rahatsız etmemeye dikkat ederek. Tıpkı çocukluğumuzdaki gibiydi. Birimiz hasta olduğunda diğerimiz bu pozisyonda dururdu.

Sağ eliyle bir elimi tuttu. Sol eli ise adeta yüzümün yan kısmını okşuyordu. Onun yanındayken kendimi ailemin yanındaymış gibi hissediyordum.

Yj: Seni kim yıpratabildi Jennie? Kim üzebildi seni? Kim yorgun düşürdü? Nasıl yapabildiler ki bunu sana?

Yj: Sen hasta olduğunda seni rahatlatmak için bir şarkı söylerdim. Tekrar söyliyeceğim. Umarım rahatlarsın Jendeuk.

Ellerini saçlarımın arasından geçirdi ve şunları söyledi;
-Çünkü sen bunu hak ediyorsun küçük melek.

Fısıltı gibi çıkan sesi rahatlamama neden olmuştu.

Yj: Ne söylemeliyim? Sayısız kez düşündükten sonra, seni istiyorum.
O kadar istiyorum ki.

Sürekli kendime hatırlatıyorum ama, olmayan cesaretimi toplasam da duraksıyorum o an.

Ve duraksıyorum tekrar, sana doğru yöneliyorum tekrar.

O yeşil tuşa basarsam, numaranı tuşlarsam, yumuşacık kalbinle açarsın telefonu ama "İyiyim ben.", "Umarım sen de iyisindir."

Sadece garip şeyler söylerim. Ya seni özlediğimi söylersem, ya çok zorlandığımdan bahsedersem, yumuşacık kalbini kırıp seni tekrar ağlatmaktan korkuyorum.

"İyiyim ben", "Umarım sen de iyisindir" deyip öylece kapatırım telefonu.
[Ars- Call Button]

Bana huzur veren sesi ile arkadaşlığımızın simgesi olan şarkıyı söylüyordu. Şarkıyı bitirdiğinde yanağımda duran elini çekti ve sağ elimi elleri arasına aldı. Yüzünü yatağın sonunda bulunan plastik yere çevirmişti. Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım ve sonunda tamamen açtım. Onun gözünden gelen bir damla yaş elleri arasına aldığı elime düşmüştü. Şifonyerden peçete almak için ayağa kalkmak üzereyken onu elinden tuttum. Parıldayan gözleriyle benim gözlerime bakıyordu. Odanın ışığı hafif bir ışıktı ve odayı pek aydınlatmıyordu. Fakat onun gözlerinin içinin gülümsemesi, tüm karanlığı dağıtmıştı benim için.