Kimsesizler/ MYG&KJN

Dostunun Bıçağı[5.1]

Çağırdığı doktorların on beş dakika gecikmesiyle sinirden çıldıran abim, hastane koridorunun duvarını yumrukluyordu. Şu Allah'ın belası çocuk yüzünden canımdan çok sevdiğim, bana manevi abilik yapan insanın hayatı o egosu kabarmış doktorların eline geçmişti. Bunun üstüne üstlük bir de dört saat geçmesine rağmen ameliyat hala bitmemişti. Evet, sadece yumruk ve tekmeye maruz kaldı sanmıştım fakat her ne kadar belli etmemeye çalışsa da o bıçaklanmıştı. Onun gibi yürekli bir insanın hayatını bu hale çeviren, destek veren herkesi boğmak istiyordum. Onu gerçekten çok seviyorfum fakat.. Fakat kaderim bana uymuyor, her ne zaman kaderimi akışına bıraksam bana bir yumruk daha atıyordu. Normal şartlarda hep abim beni sakinleştirirdi. Ama şuan Abimin beni teselli edecek gücü yoktu. Onun yanına gidip sarıldım.

Jen: Abi merak etme. Her şey iyi olacak, Jinyoung Abim aramıza geri dönecek. Lütfen ağlama..

Jmn: Bu cümleyi bir defa daha söyleme.

Bu da nereden çıkmıştı? Neden onu teselli etmemi istemiyordu?

Jen: Ne?

Jmn: Bu cümleyi bir daha söyleme dedim.

Jen: Ama neden abi? Neden bunu söylememeliyim?

Jmn: ÇÜNKÜ EN SON BUNU SÖYLEDİĞİM GECENİN SABAHINDA ANNEM SANDIĞIM GURURSUZ KADIN BENİ VE SENİ TERK ETTİ.

Bunu söylerken bağırmıştı ve dolan gözlerinden bir damla yaş akmasına engel olamamıştı. Cidden neden her zaman iyi bir dilekte bulunduğunda batıyordu insanın hayatı?

Abime bakan boş gözlerimi abim fark ettiğinde

Jmn: Şimdi anladın mı neden iyi dileklerden nefret ettiğimi?
dedi.

Jen: Aishh.. Cidden özür dilerim Abi. Bu lanet olayı sana tekrar hatırlatmış oldum.

Cevap vermiyordu. Tek yaptığı şey umut ışığı sönmüş gözleriyle ameliyathanenin duvarına bakmaktı.

O anda bir hareketlenme oldu. Üç-beş doktor kapının önünde toplandı ve hızla içeri girdi. Ne olduğunu idrak etmeye çalışıyordum. Abim ise gözlerini kapatmış sessizce ağlıyordu. İçeri girmek için ameliyathanenin kapısına yönelen doktora ne olduğunu soracak iken aniden telefonumun çalmasıyla olduğum yerde kaldım. Telefonu sinirle arka cebimden çıkarıp elime aldım ve arayan kişiye baktım.

"Jisoo kişisi sizi arıyor"

Neden aramış olabileceği ile ilgili düşüncelerimi umursamadan telefonu açtım.

"Alo?"

"Alo? Jennie? Orada mısın?

"Evet, ne diyecektin?"

"Birazdan alışverişe çıkmaya ne dersin?"

"Hayır."

"Neden? Çok eğleniriz."

"Şuan çok değer verdiğim bir insan ameliyathanede ve dört saattir ameliyattan çıkmıyor. Bunun üstüne az önce bir sürü doktor koşturarak ameliyathaneye girdi."

"Ne?! Aishh gerçekten bilmiyordum özür dilerim."

Aptal. Ne için özür dilediğini bile bilmiyor.

"Sen ne yapıyorsun?"

"Kuzenim az önce eve geldi, baya kötü kavga etmiş. Onun yüzünün kenarını siliyordum. Kim dövdüyse attığı tokattan sonra baya iz bırakmış."