Ah benim gönül aydınlığım,
Ah benim yoluna dualar adadığım,
Yüzünü görmeden hasret kalıp,
Kokusunu vuslat bildiğim!
Neyi bekliyorsun?
Kimlerde arıyorsun özünü?
Kimin ömrüne katıyorsun ömrünü?
Geldiğinde yediverenler açacak gönlümün,
Hep yarım kalan, hastalıklı şu özümün devası,
Bu neyin cezası, yarısını çalan ömrümün?
Ormanları kıskandıracak gözlerine astım gönlümün kara gecesinin yıldızlarını; olur da kaybolursam kuytularında, pusulam olsun.
Kokunu buladım ellerime; olur da bir gün koparsak, sızlamasın diye burnumun direği.
Tinime ilmek ilmek işlediğin adını, kalbimle mühürledim; olur da bir gün sökülürse, son düğüm olup tutsun diye seni...
Yetmiyor dimağım seni anlatmaya. Kalem karalamaktan, kağıt hırpalanmaktan öteye geçemiyor hiçbir zaman.
Yazıp yazıp siliyorum. Sanki o hep kaçtığım geçmişcesine karalıyorum üstünü tüm satırların.
Bir gün seni bulur da okutursam; seni beklediğim günlerin acısını anlatmaya yetmez diye korkuyorum. Ama en çok da seni hiç bulamamaktan!...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANKA
ЧиклитBoğuyor beni kalbimdeki bu boşluk. Alevler yetişiyor imdadıma ve sarıp sarmalıyor kalbimi, sonra bedenimi. Ne zaman elele tutuşan bir çift görsem bi delik açılıyor ruhumda. Birbirine aşkla bakan bir çift göz ve bi delik daha. Bir elinde bir demet çi...
