Yalnızlığımın efendisi;
Hep böyle oluyor işte, seslenip kalıyorum öylece. Kelimeler beynime hapsoluyor. Ne dudaklarım kaldırıyor mührünü, ne ellerim varıyor yazmaya. Anlatamıyorum...
Ben bile anlamıyorum ki sana olan bağımı. Ben bile bilmiyorum, gelmeyeceğini bile bile seni neden beklediğimi.
Beklemeyeceğim artık diyorum. Onun beni beklediğini bile bilmiyorken, bağlanmayacağım körü körüne. Demekle kalıyor işte. Kalbime söz geçiremiyorum, söküp atamıyorum seni.
Öyle elle tutulur bir varlığın da yok ki bende. Adını bile bilmiyorum, göz rengini, sesini. Beni sana bağlayacak, seni bana hatırlatacak hiçbirşey yokken, neyden alıyor gücünü bu kördüğüm bilmiyorum.
Böyle bir bilinmezlik denizinde boğuluyorum işte yüzme bilmeden. Bildiğim tek şey sen gelene kadar bana uzatılan hiçbir ele tutunmadan, boğulmaya devam edeceğim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ANKA
أدب نسائيBoğuyor beni kalbimdeki bu boşluk. Alevler yetişiyor imdadıma ve sarıp sarmalıyor kalbimi, sonra bedenimi. Ne zaman elele tutuşan bir çift görsem bi delik açılıyor ruhumda. Birbirine aşkla bakan bir çift göz ve bi delik daha. Bir elinde bir demet çi...
