GÖKYÜZÜM

... BÖLÜM... 17...

"Onun annesi idi benim değil. Kalbim acımaya başlarken dayanmaya çalıştım. Ama dayanırken yanıyorum da."

Bölüm şarkısı olarak :zeus kabadayı nın bütün şarkılarını dinleye bilirsiniz...

İyi okumalar...

2 gün sonra...

... Hazır mısın gece gözlüm...

Gözlerimi güçlükle bahçeli evden çekip abime baktım.
Gerçeklerle yüzleşmeye hazırmıyım. HAYIR. Ama bu gerçekler saklanmaya devam ederse yüreğimdeki yarayla daha fazla yaşayamam. Öğrendiklerimle de yaşayabilirmiyim bilemiyorum.

Elimi tutmasıyla kafamı abime çevirdim.

... Gidelim abi ve bütün sırrı ortaya çıkaralım...

Arabadan inip ellerimi belime koydum.
Abim arabadan inince yanına gittim.

Bahçe kapısına ilerleyip durduk.
İkimizinde eli gitmiyordu kapıyı açmaya.

Tüm yaşadıklarım bir an film şeridi gibi gözümün önünden geçti.
Yetimhane hayatım, yaşadıklarım, acılarım.

Abim derin bir nefes alıp kapıyı açtı.
Bahçe kapısının çıkardığı sesle tüm dikkatim dağıldı.

Abim önden bir adım atıp bana döndü.

... İyi misin...

Sorduğu soruya cevap bulamadım.
Ailemi bulduğum için ve onlardan hesap soracağım için iyiyim.
Ama ruhsal olarak kötüyüm.

... İyiyim abi...

Diyerek yarım yamalak bir gülüş attım.
Bir adım atıp yanına ulaştım.

Kapıya doğru ilerledikçe soğuk terler akıtmaya başladım.
Nefesim ciğerlerimden çıkmak için savaşmayı kesmiş gibiydi.

Kapıya yaklaştıkça Duyduğumuz gülüşme sesiyle gözlerimiz otomatikman arka bahçeye kaydı.

Abime başımı çevirdiğimde bakışları benim üstümde idi.

Korkak adımlarla seslerin geldiği yere ilerledik.
Binanın sağ tarafına doğru ilerledik.

Arka bahçeye ulaştığımızda bir masa etrafında toplanmış bir aile vardı.
Herkesin alkışlarken bir ağızdan iyi ki doğdun şarkısını yabancı dille söylüyorlardı.

Masadaki insaları tek tek incelemeye başladım.
Masanın en başında 40 yaşlarında bir kadın vardı.
Saçları yaşına rağmen siyah ve düzdü.
Masanın diğer başında Onunla aynı yaşlarda bir adam vardı.
Saçları abimin saçı ile aynı renkte idi.
İkisinin de gözleri arkası bize dönük genç erkek ile kızda idi.