Dreamers

~Hoofdstuk 5 De academie~

Het gebouw was enorm. Het deed me denken aan een middeleeuws kasteel. Het had torens en de muren waren bedenkt met mos en varens. Sprookjesachtige bloemen groeide tussen de klimop. Het leek alsof ze een beetje licht gaven. Er kringelde een witte rozenstruik boven de deur. Er waren zoveel bloemen in bloei terwijl het bijna winter was. Het gebouw leek heel erg oud. Dat was het waarschijnlijk ook.

Ryan hielp ons de boot uitklimmen, nadat hij de boot aan de paal had vastgebonden en zelf uit de boot was gekomen. Amy liep voorop naar de academie. Door maanlicht verlicht glinsterde de letters boven de deur op: ‘Academie voor Fantasieën en Dromen’ mompel ik binnensmonds. ‘Inderdaad!’ zegt Amy met een glimlach. ‘We gaan even kijken of er iemand thuis is.’ Ze klopt op de deur. Er klinken voetstappen en geschuif. Dan hoor ik een sleutel in het slot. Een klein mannetje van nog geen meter hoog doet de deur open.

‘Wat moeten jullie hier nog zo laat! Het is midden in de nacht!’ Hij kijkt nors op naar Amy. Het is een klein mannetje met een groen jasje en een donkerblauwe broek. Zijn gezicht word bijna helemaal bedenkt door zijn rode baard.

‘Sorry Arman, we werden achtervolgt door een paar heksen.’ Amy wil naar binnen lopen, maar word tegen gehouden door de norse Arman. ‘Ik kan niet iedereen hier binnenlaten.’ Met zijn kleine kraaloogjes kijkt hij mijn kant op. ‘Zij is hier onbekend.’ Hij wijst met een vingertje dat lijkt op een tak naar mij. ‘Laat me Moeder Nora spreken.’ Zegt Amy en loopt het mannetje bijna omver als ze naar binnen loopt. Ryan volgt en daarna ik. ‘Maar dat mag helemaal niet!’ Arman begint met zijn voetjes op de grond te stampen. Amy trekt zich er niets van aan en loopt verder de kamer in. Maar wat een kamer!

Het gebouw was om een boom heen gebouw en stond in het midden. Om de oude stam kronkelde een wenteltrap naar boven. Van de wenteltrap kwam een vrouw naar beneden. ‘Wat is al dat lawaai zo laat nog?’

De vrouw was groot en had een lange rode nachtjapon aan. Ze liep verder de trap af. Haar lange japon golfde met de treden mee. Haar lange bruine haar was opgestoken met een gouden haarklip die was versiert met een roos. Drie kleine wezentjes van ongeveer tien centimeter groot zwermde om haar hoofd heen. ‘En wie hebben we hier?’ zegt ze lachend naar Amy.

‘Hallo tante! Ryan, Sarah, dit is mijn tante Moeder Nora.’ Moeder Nora gaf Ryan een knikje, maar mij keek ze langer aan. ‘Is dit dus Sarah?’ ze glimlacht lief. ‘Ja, tante. Ik wilde u vragen of we op de academie konden overnachten. We zijn net achtervolgt door een paar heksen.’

‘En een wolf’ zeg ik er achteraan. ‘Zozo, dat is ook niet niks! Zeker niet voor een nieuwe Dreamer.’ Met een lachje naar mij bevestigd ze dat ze het over mij had. ‘Hoe weet u dat?’ zegt Ryan, die zich nu ook in het gesprek begint te mengen. ‘Och, ik weet bijna alles jongeman. Het is goed Arman. Ze mogen blijven.’ Ze gebaart dat we haar moeten volgen naar boven.

‘We bevinden ons in de Academie voor Fantasieën en Dromen. Hier worden Dreamers opgeleid tot Natorissen. Een Natoris is een Dreamer die dromen van mensen kan beïnvloeden en zijn kracht voornamelijk put uit verbeelding en fantasie. Natorissen zijn creatief en houden van natuur en dieren. Je krijgt hier ook een kleine cursus van vechtkunsten tegen onze Vijanden om zichzelf en anderen te kunnen beschermen. Maar meestal zijn Natorissen vredelievend en geven om alles was leeft.’

We komen op de tweede verdieping en het gebouw is nog groter dan ik al had gedacht. We zijn in een soort school gekomen met lokalen die van elkaar gescheiden zijn door takken en bladeren. ‘Dit is waar de leerlingen les krijgen.’ We gaan nog een verdieping naar boven en komen in de oefenruimte om te vechten. Nog een verdieping naar boven is de kantine, en nog een paar verdiepingen naar boven is het huis van vrouw Nora. Op het dak.