[Düştüm, düşmüşlüğüm kimsenin değil benim yanılgımın eseri. -lâ 145 ]
💫
Karanlık bir ortamdan vücuduma yayılan korku dalgası gözlerimi açmama engel oluyordu.
Başımdaki keskin ağrı ise düşünmeme engel olurken burnumdaki koku midemi bulandırmaya yetiyordu.
Çürümüş yiyecek ve diğer kokular birbiriyle karışınca fazla çekilmez hale gelmişti. Kokan çöp olmalıydı.
Ama birçok şey ters gidiyordu. Şuan neden burda olduğumu açıklayamıyor oluşum gibi.
Gözlerimi açmak istemiyordum.
Hem başımdaki ağrı hem de içimdeki korku beni fazlasıyla zorluyordu.
Duyduğum başka bir ses ise karnımdan yayılan gurultuydu, acıkmıştım.
Ama neden..neden burdaydım? Ne işim vardı bu lanet yerde?
Ve en önemli sorular.
Neden ismimi bilmiyorum?
Neden hiçbir şey hatırlamıyorum? Neden burda olma sebebimi bilmiyorum?
Gözlerimi yavaşça açtım.
Lanet olsun nerdeydim?
Yavaşça doğrulup etrafıma baktım. Çöp konusunda yanılmamıştım.
Çıldıracak gibi hissediyordum. Ayağa kalktım ve çöpten uzaklaştım. Bulanan midemi rahatlatmak adına eğilip öğürdüğümde asla görmek istemediğim bir görüntüyle karşılaşmıştım. Rahatladığımda koşarcasına ordan uzaklaştım.
Başım çok ağrıyordu. Nerde olduğumu da bilmiyordum. Aynı zamanda sızlayan bedenimin hiçbir noktasına dokunamıyordum.
Karşıma çıkan arabanın farları gözümü alırken kolumu yavaşça kaldırıp kendime siper ettim.
Dikkatim dağılmıştı sanki, o sırada duyduğum dalga sesleri garip bir şekilde beni rahatlatırken arabanın farları söndü.
O yöne doğru adımlarımı hızla atarken yardım isteyebileceğimi düşünüyordum.
Arabadan biri hızla çıktı ve sertçe kapısını kapatıp dalgaların geldiği yöne doğru ilerledi. Beni görmemiş miydi?
Bana yardım edebilecek biri miydi emin değildim ama tek seçeneğim o gibi görünüyordu.
Adımlarımı hızlandırıp arkasından yürüdüm.
"Bakar mısınız? "
Beni duymadı veya duymazlıktan geldi. Dönmemişti. Cevap da vermemişti.
Daha da hızlanıp ona yaklaştım.
"Bana yardım eder misiniz?"
"Sana benden para falan yok, git başımdan. "
Sert çıkan sesi bi anlığına duraksamama neden olsa da pes etmeden arkasından yürümeye devam ettim. Ben para istememiştim. Yardım istiyordum.
"Dilenci değilim. "
Hiçbir şey söylemeden sahile geldiğinde elini saçından geçirdi ve hızla bana döndü.
"Sana git başımdan dedim. "
"Yardıma ihtiyacım var."
Bana döndüğünde gördüğüm yüzüyle adeta nutkum tutulmuştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AF 💫
General Fiction💐 Kaybolan anıların hatırlanması için bazen büyük şeylerin yaşanması gerekmez. Zihnin kendini kapatışını açabilmek için büyük çabalara girmeye de gerek yoktur. Zihin ve kalp ortak bir karara vardıklarında, beraber açılırlar. Anılar ve hisler işte o...
