AF 💫

AF - ep.17

💫

Karşımda duran endişeli Jimmy, bi anda bana sarıldığında ne yapacağımı bilememiştim. Geçirdiğim yıllar boyunca en çok gördüğüm insandı Jimmy. Ne kadar sadece 2 yıldır sevgili olsak da uzun zamandır tanıdığım birisiydi.

Ders notları çok iyi olan ve özel ders vererek para kazanmak isteyen bir üniversite öğrencisiydi Jimmy, onunla ilk tanıştığımda. Neredeyse tek arkadaşımdı. En çok iletişim kurduğum kişiydi. Benden 2 yaş büyüktü. En son giderken büyük bir restoran zincirine sahip bir iş adamıydı. Ondan ayrıldığımda.

Üzülse de bu durumu kabul edebileceğini söylemişti. Fakat şuan karşımda olması, ve bana sarılıyor olması bu durumu kabullenemediği anlamına mı geliyordu? Kollarım havada kaldığı için biraz daha sıkı sarıldı.

Bu sırada arkamdan gelen Asaf'ın adım sesleri, bir miktar endişelenmeme sebep olmuştu.

Hafifçe Jimmy'i ittirdiğimde bana bakmaya devam ediyordu.

"Afra, kim bu?" Asaf, iyice yanıma yaklaşmış ve beni hafifçe geri çekmişti.

"Ben, Jimmy." diyen ve beklemediğim bir şekilde Türkçe konuşan Jimmy, beni bir kez daha şaşırtmıştı.

Elini ciddiyetle uzatan Jimmy, Asaf'ın sert bakışları altında kalmıştı. Tek kaşını kaldıran Asaf, uzatılan eli sıkmıştı.

"Neden burdasın? Beni nasıl buldun?" diye sordum. Odaklandığı tek kişi tekrar ben olduğumda Asaf beni biraz daha geri çekmişti.

"Annen, birkaç gün önce geri döneceğini ve seni havaalanından almamı söyledi. Ve geri göndermememi. Gelmedin. Ben geldim."

Beni öldürmeyecek miydi yani? Yeniden mi gönderecekti yurt dışına? İyi de neden?

"Burda olduğumu nasıl öğrendin?" Dedim şaşkınlığımı gizleyemeden.

"Seni nasıl bulacağımı bilemedim ve ismini Google'da arattım. " Asaf'a baktı ve gözlerini kıstı.

"Onun sayesinde buldum seni, ayrıca iyi misin? Hastanedeydin 3 gündür."

Her şeyi biliyor gibiydi.

"İyiyim, fakat işe geç kalıyorum." Dedim bir miktar endişeyle.

"Seninle geleyim, konuşmamız gereken şeyler var."

Asaf'ı tamamen yok sayarak kolumdan tutmuş ve beni bekleyen arabaya doğru ilerlemişti.

O sırada öteki kolumdan tutan Asaf da durmama neden olmuştu.

"Beraber gitmiyorsunuz,"

"Neden?"

"Sen benim kim olduğumu biliyor musun?"

"Biliyorum. Asaf Şanlıoğlu. Afra'nın çocukluk aşkı. "

Jimmy'nin korkusuz hazır cevapları gülme isteği uyandırmıştı. Asaf, bu kadar net cevaplar beklemiyor olmalıydı.

"Eksik biliyorsun," diyip meydan okurcasına benim birkaç adımla yanıma geldiğinde Jimmy de ona yaklaşmıştı.

"Yeterince biliyorum. Onu unutan eski aşkısın. Şimdi neden senin yanında olduğunu da biliyorum. Çünkü başka tanıdığı kimse yok. Mecburiyetten burda kalıyor. Fakat artık ben de burda yaşıyorum. Hem de onun şirketinde çalışmaya başladım. Lütfen onun kolunu bırak."

Duyduklarımla ben bile bir miktar sinirlenmiştim. Fakat, onun açısından baktığımda mantıklı bir açıklamaydı.
Her şeyi ona anlatmak ve neler olduğunu öğrenmek adına onunla yalnız kalmam gerektiğini düşündüm. Asaf, muhtemelen sinir küpüne dönüşmek üzereydi.