Met gesloten ogen

14. Gedachten

Ik heb mijn hand onder mijn hoofd en probeer te luisteren wat mijn docente zegt. Het lukt niet door de populairste jongen die heel aardig deed. Ik denk de hele tijd aan hem. Anna tikt tegen mijn schouder. 'Samenwerken?' Ik kijk op. 'Mh?' zeg ik als ik met mijn hand even door mijn haren ga. 'Of we zullen samenwerken.' zegt Anna met een zucht. Ik knik en schuif het blaadje wat op de punt van mijn tafel ligt naar me toe. 'Ik moet uitleggen wat we moeten doen he?' zegt ze dan weer met een scheve lach. Ik zet een lach op mijn gezicht en grinnik een beetje. Ik besluit om te kijken wat er op het blaadje staat.

Het blaadje staat vol met tekst. Ik begin met tegenzin te lezen.

In mijn hoofd is er te veel bezig. Ik kan het niet bij het lezen houden. Ik vraag me zoveel af, ik wil zo veel weten komen. Maar sommige dingen kan je niet weten, en dat is soms maar beter ook.

Ik heb al een heel stuk gelezen, maar omdat ik zo erg met mijn hoofd bij mijn vragen zit, weet ik niet wat ik gelezen heb. Het lijkt wel alsof de tekst even in mijn hoofd gezeten heeft en dat het daarna in een prullenbak gegooit is... net dat het je ene oor in komt en het andere oor er weer uit. Precies zo!

Ik heb mijn gedachten op nul gezet en begin opnieuw met het lezen van de tekst.

Als ik in de kantine bij mijn vrienden zit kijk ik even naar de popi-tafel. Jim zit aan de tafel te lachen om zijn vrienden. Ik kijk weer terug en neem een hap van mijn brood.

Af en toe kijk ik voorzichtig om. Dan net als ik om kijk, kijkt Jim ook om. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan en glimlacht even. Ik knik snel en kijk dan weer terug naar mijn brood.