3 Person 1 Body // cty x jjk [Düzenleniyor]

Bölüm 1; İlk Kayıp

*Tzuyu*

Daha 13 yaşlarında normal sayılacak bir hayatı olan birisiydim, ya da öyle görünüyordu. Annem ve babamın ayrı olması, abim ve benim hayat düzenimizi garip de olsa bozamamıştı. Büyükbabamlarda kalıyorduk, her ne kadar onlarla sorunlar yaşasak da bunlara mecburduk.

Lânet olsun ki alarmımı kapatmayı unutmuş, pazar günü erkenden kalkmıştım. Abime sarılarak uyumak belki kaçan uykumu getirir diye düşünüp abimin odasına girdim. Onu göremeyince kan beynime sıçradı adeta. Masasının üstünde duran notu aldım ve yatağa oturup okumaya başladım.

"Tzuyu meleğim ,

Farketmişsindir ki sana bile haber vermeden gidiyorum. Hayallerinin peşinden kendi ayaklarım üzerinde koşacağım, başkalarının istediği bir geleceği yaşamak bana en büyük cehennem olur. Evet korede kalacaktım ama herşey ters gitti. Evden kaçıp gittiğim, çalışarak parasını ödediğim dershaneyi öğrenip beni attırdıklarında kararımı verdim...

Belki benden nefret edeceksin ama annem ve babamın yerini asla tutamadılar benim gözümde. Seni bırakacak kadar çaresizim meleğim. Seni sana bırakacak kadar çaresizim. Onlarla son kavgamı bile senin için yaptım, sana el kaldırabildikleri için yaptım.

Tzuyu senden şunu anlamanı istiyorum. Artık hayatta yalnız ve tek başınasın. Kendi ayakları üzerinde durabilen, her daim güçlü duran bir kadın olabileceğini biliyorum. Yine de sana yardımcı olabilecek birisini tanıyorum. Bilirsin okul çıkışları her zaman bir kaç çocukla bir kaç saat gezerdim. Aralarımda belki de sana en çok benzeyen ve en değerli olan birisi var, Jungkook. Onunla tanıştığınızı hatırlıyorum. O benim sana bir emanetim meleğim.

Birbirinizi koruyun siz birbirinize emanetsiniz. İkiniz de bu zamana kadar beni burada tutabilecek kadar değerlisiniz. Lütfen gözümü arkada bırakmayın, lütfen kendi ayaklarınız üzerinde dururken birbirinize destek olun. Düşünce birbirinizi kaldırın, pes etmeyin.

Tzuyu seni dövmelerine izin verme kendini koru ve güçlü ol meleğim. Jungkook ve sen benim gerçek ailem gibisiniz. Ben yokken asla ayrılmayın çocuklar. Birbirinizi ailedenmiş gibi görün. Asla birbirinizi bıramayın. Umarım beni affedersiniz

Yıllar sonra görüşmek dileğiyle;
Abin"

Gözlerimden yaşlar akıyordu. Saate baktım. Daha bir saat vardı. Oturdum ve ağladım... Sadece ağladım.

*Jungkook*

Sabah merakla çantamı açtım. Çünkü abim bana dün bir mektup vermişti ve bunu bugün açmam gerekiyordu. Öz abim değildi ama o benim için tek aileydi. Aile kan bağıyla değil sevgi bağıyla kurulan birşeydir, bu da onun sözüydü. Abim de benim için öyleydi. Merak ve endişeyle mektubu açtım.

"Jungkook kardeşim,

Ben malesef gidiyorum. Merak etme okuluma başka bir yerde devam edeceğim. Evet Kore'de kalacaktım ama her şey ters gitti. Bak, biliyorum üzüleceksin ama dayanamıyordum artık. Her gün aşağılanıp ezilmekten bıktım. Biliyorsun annem ve babam ayrıldı ve kimse bir daha onların yerini dolduramadı.

İlk tanıştığımız zamanı hatırlasana parkta oturmuş ağlıyordun. Ne kadar tatlıydın anlatamam. Yanına gelip oturdum ve sana ne olduğunu sordum. Sende ailenin sana yaptıklarını anlatmıştın. O zaman o kadar masum bir çocuktun ki hiçbir şeyin farkında değildin. Olman gerekenlerin bile...

Sana bir şeyler söylemek istiyorum. Ailen olarak sadece seni seven sevgi bağı ile bağlanmış kişileri gör. Ailen olarak anneni ve babanı görmediğini biliyorum. Bazen vicdan azabı çektiğini de biliyorum. Ama şunu bil ki sadece sana değer veren kişiler senin ailen...

Ben senin ailenim. Sakın gidiyorum diye bana kızma veya kin besleme, bunlar elimde olan bir şeyler değil. Senden bir isteğim var. Benim kız kardeşimi biliyorsun o da aynı durumda bu yıl aynı sınıftasınız. Onunla bir öğlen buluşun benzer bir notta onda var.

Senden bir isteğim daha var parkta Tzuyu ile buluştuktan sonra sizin evin arkasında bir yer vardı orada otururduk hep hatırladın mı? Orada oturduğumuz yerin yakınlarında bir kutu var hep düştüğüm yerde, onu al.

Jungkook seni ezmelerine izin verme kendini koru ve güçlü ol kardeşim. Tzuyu ve sen benim gerçek ailem gibisiniz. Ben yokken asla ayrılmayın çocuklar. Birbirinizi ailedenmiş gibi görün. Asla birbirinizi bıramayın. Umarım beni affedersiniz

Yıllar sonra görüşmek dileğiyle;
Abin"

İlk kez bu kadar çaresizdim. O kadar sinirlenmiştim ki duvara sert bir yumruk attım. Elimden ne gelirdi ki?