"defol! bu yaşananlardan bıktım artık!! yalnız bırak beni. kahretsin!"
odanın içinde yankılanan sese karşılık korku dolu bir çığlık attım. bu ses jeongguk'dan mı geliyordu? cidden?
arkamdan geldiğini düşündüğüm sese doğru döndüğümde az önceki isyanların ona ait olmadığını anladım. arkamda kimse yoktu. oda bomboştu. sadece ben ve sessizlik.
ben yalnızca anılarla dolu eski evimize geri taşınmıştım. şu anda başıma gelenleri, anlamlandıramıyordum.
canımı yakıyordu, ondan gerçekten nefret ediyordum. hayaletlere inanmazdım ve hâlâ da inanmıyorum ama bu yaşanan şeyler bana her şeyi sorgulatıyordu.
geceleri beni ayakta tutan şeylerdi bunlar. bu eve taşınmakla hata mı yapmıştım? her gün başıma gelenler yüzünden halüsinasyonlar ile gerçeklik arasındaki o ince çizgiyi ayırt edemiyorum.
yaşananlarla ilgili kötü rüyalar görmüyorum veya paranoyak değilim, bunlardan bahsetmiyorum.
beni asıl meraklandıran şey, hayatımdaki bazı şeylerin yalan olabileceği.
ama yine de o, onlardan biri değil.
hayalet değil.
ölmedi.
o jeongguk.
benim jeongguk'um.
benim aşk'ım...
