ilk randevumuz.
randevu için hastane yemeği.
onu göremediğim için yediğini ya da yemediğini bilemiyorum ama umarım ilk randevumuzdan etkilenmiştir.
yapabileceğim her şeyi yaptım.
ön salondaki çiçekleri çaldım.
hatta salondakilerle birlikte yemek odasındaki çıldırmış insanların hepsini ortadan yok ettim, onunla tek kalabilmek için.
sadece jeongguk ve ben.
küçük soframızda.
sadece ikimiz.
ya da sadece ben.
"kırılma ama bu yemek berbat."
biliyorum, öyle ama lütfen bunu düşünme, bizi düşün, sonunda kavuştuk.
biz birbirimize aşığız.
"biz hiçbir zaman kavuşamadık, ilaçlarını al."
ne?
hayır.
"ben yalnızca senin kafandaki bir sesim. benim hayatta olduğumu sanıyorsun çünkü bir zamanlar öyleydim. şimdi ilaçlarını al."
hayır.
lütfen, hayır.
"kendi iyiliğin için."
bu doğru değil. eğer onları alırsam beni terk edeceksin.
"sen beni öldürdün çünkü beni sevmekten korktun. ilaçlarını alana kadar burada kalacağım. eğer almazsan sürekli geçmişi hatırlatacağım ve sana eziyet çektireceğim. lütfen taehyung, ilaçlarını al."
siktir git. neden bana karışıyorsun? ne cüretle? senden nefret ediyorum!
"beni ikinci kez öldüremezsin, bu yüzden kendine gel ve ilaçlarını al. yalvarırım."
senden gerçekten nefret ediyorum.
"aşk ve nefret senin için aynı anlama geliyor. her zaman öyleydi. bu yüzden sevdiğin herkes öldü. uyan, taehyung. ilaçlarını al."
ve yuttum.
büyük ve kırmızı.
sanki boğazımda takılı kalmış gibi, bir şeyler söylemeye korkuyordum.
"umarım bensiz daha iyi olacağını biliyorsundur."
seni seviyorum...
uyandım.
bir hayaldi.
herhangi bir ilaç almış olmasam da.
ya da ilaçlar.
evet, büyük ve kırmızıydılar.
ama boğazımda takılı kalan herhangi bir şey yoktu.
hepsi kanıma karışmıştı.
ve ben her şeyi unuttum.
kendimi de.
şimdi uyumaya hazırım,
göz kapaklarım ağırlaşıyor,
ağzımdan kan geliyor,
kalp atışlarım hızlanıyor,
jeongguk için.
gerçekten seni unutacağımı mı düşündün?
"iyi geceler, sevgilim."
iyi geceler.
