პირველი || The First ✓

თავი II

-ხელი ხომ არ შეგიშალეთ? - უკნიდან ჩანიოლის ხმა მომესმა, მყისვე შევტრიალდი და შოკისგან პირზე ხელები ავიფარე,- ზოგადად ასეთ შემთხვევაში პირზე კიარა თვალებზე იფარებენ ხელებს. თუმცა არ მიკვირს, რომ ყურება გირჩევნია.

ჩემს წინ სრულიად სველი ნახევრად შიშველი ჩანიოლი იდგა. კიდევ კარგი, რომ პირსახოცი ჰქონდა წელსქვემოთ შემოხვეული.ალბათ 10 სმ გვაშორებდა, ზედმეტად ახლოს იყო. თვალებში ვუყურებდი. ხო კაი, ხანდახან ტუჩებზეც და ჰაჰა ტანისკენაც თუ ჩავაპარებდი თვალს. რათქმაუნდა შეამჩია ჩემი ასეთი აღელვება და ინტერესი. ახლოს მოიწია, ზემოდან დამყურებდა. მერე ცალი ხელი თმაში შემიცურა და ახლოს დაიხარა...

-ჩანიოლ, არ გინდა... -უკან დავიხიე, და კედელს მივებჯინე. გაეცინა.

-უცნაურია, წუხელ სულ სხვა რაღაცას ამბობდი, უფროს სწორად ყვიროდი,- თვითკმაყოფილებით აღსავსე სახე მიიღო და ხმაში გამომაჯავრა, - "მიდი ჩანიოლ, მიდი!", ისე სიმართლე გითხრა შემეშინდა მეზობლებს არ გაეგონათ.

-იდიოტო, შენ მეზობლები არ გყავს!- მივაძახე და გავეცალე.

-მართალი ხარ, მაგრამ მიახლოებით ხომ მიგახვედრე რამხელა ხმაზე ყვიროდი.- სიცილი დაიწყო.

-ვერგიტან!

-ორივემ კარგად ვიცით რომ ეგ ტყუილია!

-მომისმინე, მისტერ თვითკმაყოფილებავ..

-გისმენთ.

-სიმართლე გითხრა არაფერი მახსოვს, არც ის თუ აქ როგორ აღმოვჩნდით და არც ის, შენი თქმით, როგორი მგელიც იყავი საწოლში...-გაბრაზებულმა ვიყვირე და გასაღების ძებნა განვაგრძე.

-საწყენია, ისე სიმართლე გითხრა საწოლში მაშინ აღმოვჩნდით ყველაფერი რომ დამთავრდა, მანამდე, ჩემს სტილში, სამზარეულო და მისაღები დაგათვალიერებინე, მართალია ცოტა უხეში ვიყავი მაგრამ არც შენ დაგიკლია. თუ გინდა მოგიყვები ყველაფერს?