პირველი || The First ✓

თავი VIII

არა რაა, რას არ მოველოდი, ოღონდ ჩანიოლი თუ ფანჯარაში გამეჩითებოდა მაგას ვერასდროს წარმოვიდგენდი. ჯერ თვალები მოვიფშვნიტე და კარგად დავაკვირდი, სიმართლეა თუ მეჩვენებათქო, მერე ცოტა გაუბედავად წავედი ფანჯრისკენ.

-რას მოიზლაზნები, რიმ?- ფანჯრიდან იყვირა, თან ხმამაღლა და თან ჩუმადაც, დაცვას რომ არ გაეგონა,- ვერ ხედავ ძლივს მიკავია თავი, ჩქარა გააღე ფანჯარა თორე, თუ გადავარდი, მართლა მოგიწევს ჩემს დასაფლავებაზე ნიანგის ცრემლების ყრა.

-უხხ, ნეტა ეგრე მოხდეს!- ბუზღუნით გავეშურე ფანჯრის გასაღებად,- ამ შუაღამეს რა გინდოდა ფანჯარაში სატანა?

-მეე?- ისე მკითხა გეგონება სხვაც იყო მასთან ერთადო,- მე.. ისაა... არ დამეძინა, ბექიონი ტრაკგაგდებული ხვრინავდა შესასვლელში, სეჰუნი ნაშებშია გაპარული. ხოდა...

-ხოდა...? -გავიკვირვე, - სხვათაშორის მეც მეძინა. რატომ გამაღვიძე?

-ერთი კარგი რაღაც მოვიფიქრე, რაღაც მაგარი თამაშია.

-პარკ ჩანიოლ, შენი მოფიქრებული თამაში ეხლაც კარგად მახსოვს! და საერთოდ რაც არ უნდა იყოს, ბექიონი გაგეღვიძებინა და იმასთან ერთად გეთამაშა!?

-ჰმმ...- ვითომ ჩაფიქრდა - სიმართლე გითხრა მაგ თამაშს ბიჭთან ვერ ვითამაშებდი. არ იქნებოდა საინტერესო.

თავში უამრავმა აზრმა გამიქროლა და სიმართლე გითხრათ, ყველა მათგანი ძალიან ბინძური იყო. სიბრაზისგან სისხლი მომაწვა, სახეზე გავწითლდი და ვუყვირე.

-რას გულისხმობ, პარკ სატანა?

-ჰოუ ჰოუ, დამშვიდდი ისეთი არაფერია. - ჯიბიდან კარტი ამოაძვრინა.

-ეს რა არის?

-ეს კარტია, არ იცოდი?

-მერე?

-მერე ის რომ კარტს ვითამაშებთ.

-აჰამ, მერე მაგაში რაარის ისეთი რაც ბიჭთან სათამაშოდ უინტერესო იქნებოდა?