30 Days In Captivity

Hoofdstuk 18

6D
◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

P.O.V Roos

Ik schreeuwde mijn longen uit toen Toni me naar ergens droeg. Ik zag alle glimlachende gezichten van de mensen en dacht dat ik in een gekkenhuis was. Ik wil dood. Toni opende een deur en gooide me op de grond. Kreunend stond ik op en keek naar hem. Hij had donkere ogen en ik werd bang. Rechts van hem zag ik een metalen stok. Misschien kon ik iets met dat doen. Hij kwam dichter naar me. Elke stap deed mijn hart sneller kloppen. Elke ademhaling voelde als scheermesjes in mijn keel. Elke blik die ik kreeg voelde als een mes in mijn maag.

Tranen liepen naar beneden. Hij kwam dichter naar me en legde zijn ruwe hand op mijn wang. Mijn ogen sloten zonder controle. Ik wilde die open maken maar kon niet. Die gingen gewoon niet open.

"Kijk me aan."

Zei zijn zachte stem. Mijn ogen gingen automatisch open bij het horen van zijn stem.

"Ik wil jou niet aan doen, maar ik moet wel. Dat zijn de regels. Als je de regels niet volgt... komt er chaos."

Zei zijn zachte lippen niet ver van de mijne. Ik schudde mijn hoofd van frustratie.

"Waarom doe je dit? Laat me gaan. Alstublieft! Laat me gaan!"

Schreeuwde ik, maar mijn hoofd wist niet waarom. Ik duwde hem van me weg en deed een stap naar rechts om dichter bij de stok te komen.
Het moment dat hij niet lete. Rende ik naar de stok en sloeg zijn hoofd. Hij viel op de grond. Ik deed de deur open en keek rond. Toen de gang veilig was rende ik naar buiten. Op een groene bord stond er exit. Ik volgde die en zag een grote metalen deur. Ik rende naar die toe en zonder twee keer na te denken duwde ik die open. Ik rende en rende verder weg. Ik rende op de weg in het bos. De meisjes, wat nu? Ik kan ze helpen door de politie te halen. Ja, dat zal ik doen. Ik bleef rennen tot mijn lichaam om rust smeekte. Ik stopte naast een snelweg en zat op het gras. Er waren geen auto. Ik wist niet hoe lang ik hier zat, maar ik hoorde iets in de verte. Ik zag een zwart witte auto met politie er op. Mijn hart sprong van vreugde en ik stond op. Ik stond op de weg en gooide mijn handen in de lucht. De auto stopte 2 meter van me en ik rende naar de chauffeurs kant. De raam ging naar beneden en een man keek me vragend aan.

"Mevrouw wat doet u hier?"

"Ik euh... ik ben een week geleden ontvoerd. Ik kon net ontsnappen, maar ik heb geen weg om naar huis te komen."

Hij keek me ongelooflijk aan, maar wenkte me om in te stapen. Toen ik binnen was. Zag ik dat nog iemand naast hem zat. Door de raam zag ik de grote bos en glimlachte. De politieagent begon te rijden, maar opeen draaide hij de auto om.

"Meneer naar waar rijdt u?"

"Naar het politiebureau."

Ik knikte en keek weer door de raam. Na een paar minuten zag ik een steegje dat me in reden. Wat!? Van hier ga je naar die feest! Ze nemen me terug. Adrenaline borelde in me op en ik probeerde de deur te openen. De politiemannen lachten.

"Het is gesloten. Je kan niet eruit."

Ik kan dat wel! Ik ging op de zetel liggen en legde mijn voeten tegen de raam. Ik sloeg zo hard ik kon, maar de raam ging niet stuk. Na drie pogingen brak die en ik stond op. De politiemannen schreeuwden en ik probeerde mezelf door de raam te wurgen. Toen ik op keek zag ik dat we al bij het gebouw waren en de jongens naar buiten gingen. Rowan was eerst en rende naar me toe. Ik schrok en sprong. Ik kreeg een pijnscheut door mijn been en zag dat ik bloedde. Misschien door de scherven. Ik zette het op het rennen en keek niet naar achter. Ik werd getakeld en vast gehouden. Rowan lachte en zette me op zijn schouder.

"Vergeet het maar. Je komt van ons niet af."

Ik beet op mijn tong om niet te wennen. Hij stok me mee naar binnen waar alle mannen en vrouwen waren. Ze keken me met vol afschuw en ongeloof aan. Rowan nam me mee naar de podium en maakte mijn handen aan elkaar vast. Dan werden mijn handen naar boven getrokken en ik stond op. Dan werden mijn voeten aan twee palen vast gemaakt. Rowan grijnsde en keek naar twee meisjes.

"Scheur haar kleren af."

Zei hij tegen ze en ze kwamen naar me toe. Ik stribbelde tegen en ze maken mijn kleren stuk. Ik was nog alleen in mijn lingerie. Mannen keken me met lust aan en de vrouwen keken me kwaadaardig aan. Ik had tranen in mijn ogen en keek naar de menigte. Ik zag Toni die gewoon naar me keek en niks deed. Ik schreeuwde en trok aan de touwen en toen werd iets in mijn mond geduwd. Ik voelde een riem dicht gaan achter mijn hoofd en een bolletje in mijn mond. Shit! Wat gaan ze doen!? Ik keek naar Rowan die naar de menigte keek.

"Zoals jullie zien. Probeerde deze meisje te ontsnappen. We weten allemaal dat ze gestraft moet worden. Maar ze doet het elke keer weer. Dus dit zal haar grootste straf ooit zijn en jullie mogen mee helpen. Iedereen kan hier zien hoe ze wordt verkracht. Door jullie allemaal."

Mijn ogen werden groot en ik weende. Ik trok en probeerde mijn benen dicht te doen. De mannen lachten en keken me aan. Rowan kwam achter me staan en ik voelde zijn mannelijke geslachte tegen de mijne. Hij scheurde mijn ondergoed en ik weende. Ik keek naar Toni en hoopte dat hij iets zal doen. Hij bewoog niet. Zijn gezicht was van steen en zijn ogen van metaal. Rowan nam mijn haar beet en trok er aan.

"Had je naar ons moeten luisteren prinses."

Fluisterde hij en gleed in me. Ik liet een pijnlijke kreun uit. Hij begon met bewegen en ik schreeuwde van de pijn harder en harder.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Och arme Roos. Wat denken jullie?
Dankje voor +3,5k. Hou van jullie.