The winter I lost you

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΠΤΑ

''Σαν να μην υπάρχει αύριο...''

1 εβδομάδα μετά.

''Όνειρο ήταν και πάει...'' λέει η Κλειώ ξαπλωμένη ακόμα στην ξαπλώστρα της ''Το βράδυ θα είμαστε Αθήνα!'' λέει παραπονιάρικα.

''Ναι! Δεν φτάνει που πήγες 6 μέρες Κρήτη ταξίδι του μέλιτος γκρινιάζεις κιόλας!'' σχολιάζω.

''Αχ δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ωραία είναι!''

''Εσύ πρέπει να κοιτάξεις και το θέμα με τα δώρα του γάμου σου έεε;'' Θυμίζω στην Κλειώ και εκείνη φοράει ξανά τα γυαλιά ηλίου της κάνοντας την ανήξερη.

''Μα είναι δυνατόν να μου έχουν φέρει πέντε καφετιέρες; Ούτε αλυσίδα καφετεριών να είχα δηλαδή!'' γκρινιάζει.

''Γιατί οι λεμονοστύφτες;'' Ρωτάει γελώντας η Λυδία και μου δίνει το αντηλιακό της για να της βάλω στην πλάτη.

''Αμάν...'' λέει η Κλειώ με ένα μισό χαμόγελο ''Δείτε τι κουκλί είναι αυτό που καταφθάνει!''

Στριμώχνουμε όλες το κεφάλι μας μπροστά από την οθόνη, είμαστε και πάρα πολύ διακριτικές δεν μπορείς να πεις, και κοιτάμε έναν σερβιτόρο να φέρνει έναν χυμό στην Κλειώ.

''Ευχαριστώ πολύ!'' ψιθυρίζει η Κλειώ και εκείνος της χαρίζει ένα χαμόγελο και μετά φεύγει.

''Ντροπή παντρεμένη γυναίκα!'' την επιπλήττω σοβαρά και μετά σκάμε ταυτόχρονα και οι τέσσερις στα γέλια.

''Άντε ελάτε!'' ακούμε μια φωνή και γυρνώντας βλέπουμε τον Τέο να μας φωνάζει μέσα από την θάλασσα.

''Ο Τέο ήταν αυτός; Χαιρετίσματα σε όλους!'' φωνάζει η Κλειώ αν και δεν την άκουσαν.

''Θα τα πούμε από κοντά στην Αθήνα!'' λέω και στέλνοντας της ένα φιλί κλείνω την βιντεοκλήση.

''Με το τρία!'' λέει η Λυδία και εμείς σηκωνόμαστε απρόθυμα ''Ένα, δυο'' πίνει μια γουλιά από τον καφέ της ''Βουρ!'' λέει και εμείς αρχίζουμε να τρέχουμε προς το νερό.

Αν και είναι Σεπτέμβρης η άμμος τσουρουφλίζει από τον ήλιο. Τρέχουμε μέχρι που φτάνουμε στο νερό και σταματάμε όλες απότομα μιας που είναι παγωμένο.

''Ναι καλά τώρα!'' λέει ο Αχιλλέας όλοι μαζί αρχίζουν να μας πιτσιλάνε.

Τελικά αφού συνηθίσουμε το νερό με τον... άσχημο τρόπο, μπαίνουμε και εμείς μέσα.

Στην συνέχεια ανεβαίνω στους ώμους του Στράτου και παίζουμε κοκορομαχίες και ομολογουμένως έχω πιεί το νερό της ζωής μου.