The winter I lost you

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΕΝΤΕ

''Like friends''

Αρπάζω το κινητό από το χέρι του και βάζω τον κωδικό πρόσβασης. Το βλέμμα μου συναντάει αυτό του Στράτου και το νιώθω να καίει επάνω μου.

Ανοίγω το μήνυμα και το διαβάζω από μέσα μου.

«Μπορούμε να μιλήσουμε; Άκουσα πως είσαι κοντά στην Θεσσαλονίκη. Αν θέλεις συνάντησε με αύριο το πρωί στις 11 στην καφετέρια που πήγαμε μαζί όταν είχες έρθει να με δεις την τελευταία φορά.»

''Τι λέει;'' Ρωτάει ο Στράτος.

''Λέει πως... Θέλει να μιλήσουμε''

''Σαν τι να πείτε δηλαδή; Δεν πιστεύω να θες να πας;'' Με ρωτάει.

Τον κοιτάω σκεπτική.

''Ηρώ με δουλεύεις; Μετά από όλα αυτά που έγιναν το σκέφτεσαι κιόλας!'' ρωτάει και σηκώνεται όρθιος φανερά εκνευρισμένος.

''Στράτο μπορεί να έγινε ότι έγινε, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεκαθαρίσω όπως θα ήθελα μαζί του. Και όσο και να μην θέλεις να το αποδεχτείς ήμασταν σχεδόν έναν χρόνο μαζί. Περάσαμε καταστάσεις μαζί.''

''Ωραία. Και τι θα γίνει άμα μιλήσεις μαζί του και σου πει πως θέλει να επανορθώσει και πως σε θέλει ακόμα; Τι θα γίνει τότε; Νόμιζα πως είχαμε τελειώσεις με αυτό το θέμα Ηρώ και τώρα πάει και τα μπλέκει όλα ξανά αυτό ο ηλίθιος!''

''Δεν μπλέκει τίποτα Στράτο. Νομίζω πως πρέπει να μιλήσω μαζί του και να τελειώσει πιο ομαλά. Το ξέρεις πως-''

''Όχι Ηρώ... Απλά όχι!'' λέει και κάνει να βγει από το δωμάτιο.

''Στράτο!'' λέω και μπαίνω μπροστά στην πόρτα ''Δεν σημαίνει τίποτα. Με το να ταράζεσαι έτσι του δίνεις αξία.''

''Κουράστηκα Ηρώ... Δεν μπορώ να ξανά περάσουμε τα ίδια'' λέει και με τραβάει από το χέρι κοντά του.

''Ούτε εγώ το θέλω. Σε καμία περίπτωση... Απλά άσε με να μην νιώθω τύψεις που τέλειωσα έτσι έναν άνθρωπο που νοιαζόταν για εμένα.'' Λέω και μπαίνω μέσα στην αγκαλιά του.

''Δεν ξέρω Ηρώ... Δεν ξέρω.'' λέει και ακουμπάει τα χείλη του πάνω στα μαλλιά μου.

Μετά από λίγο έφυγε. Του υποσχέθηκα πως θα το σκεφτώ σοβαρά. Αλλά και πάλι, θα νιώθω ακόμα πιο άσχημα άμα δεν πάω, γιατί ο Άρης απλά νοιαζόταν για εμένα και με αγαπούσε. Μπορεί εγώ να μην το κατάφερα ποτέ, έτσι όπως ήθελε αυτός τουλάχιστον, αλλά είναι άδικο και για αυτόν που πίστεψε σε κάτι που δεν μπορούσε να υπάρξει, αλλά και για εμένα που θα νιώθω συνέχεια αυτό το βάρος ότι φέρθηκα απαίσια σε κάποιον που με αγαπούσε.