The spell

6. Cheryl

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.

Όμως κάθε μέρα που περνούσε κατέρρεε ολο περισσότερο. Η Cheryl που όλοι γνώριζαν είχε εξαφανιστεί. Η ζωντάνια και η ενέργειά της για ζωή είχαν χαθεί, και πάντα ήταν με ένα κενό βλέμμα. Μέσα της ήταν κενή. Χωρίς συναισθήματα. Ίσως πέτυχε για πρώτη φορά, τον χαρακτήρα που έπρεπε να δείχνει.

- Cheryl, τρώμε, της είπε η Ursula που άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα.

-Δεν πεινάω.

-Έχεις να φας 2 βδομάδες κανονικά. Θα πάθεις τίποτα.

- Ειπα, δεν πεινάω, απάντησε απότομα η Cheryl

-Από τότε... έχεις αλλάξει.

- Λογικό δεν είναι μητέρα; Οι μάγοι έχουν συναισθήματα, δεν μπορούν να ξεχάσουν το κακό που τους έχει συμβεί. Το σιχαίνομαι.

-Ποιο;

- Το σιχαίνομαι ότι πρέπει να παριστάνουμε να είμαστε "κακοί" χωρίς αγάπη μέσα μας. Πώς γίνεται να μη σας επηρεάζει όλο αυτό; Ήταν το μικρό σας κοριτσάκι... Το μικρό μας κοριτσάκι....

-Ξέρω. Ξέρω ότι πονάει, είπε η Ursula.

Για μια στιγμή η Cheryl νόμιζε πως την είδε βουρκωμένη, αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή πήρε το συνηθισμένο ανεκφραστο βλέμμα της.

- Όμως κάποια στιγμή πρέπει να το ξεπεράσεις, της είπε με αποφασιστικότητα. Όλοι μας... μουρμούρισε μετά από ένα κενο η μητέρα της, καθώς έβγαινε από το δωμάτιο.

Εκείνη τη στιγμή το αποφάσισε. Δεν θα κατέρρεε. Οι γονείς της δεν έδειχναν να πονούν. Ίσως επειδή έκαναν τους κακούς. Θα το δοκίμαζε και εκείνη. Θα γινόταν επιτέλους ότι οι άλλοι ήθελαν πάντα να γίνει.

Όμως την έπνιγε. Ήθελε να βγάλει όλα τα συναισθηματα απο μέσα της για πολλιοστή φορά. Αλλά σκέφτηκε τι αποφάσισε πριν. Είναι δυνατή και δεν θα κλάψει. Δεν θα στεναχωρηθεί. Είναι κακιά και δεν νιώθει τίποτα. Ίσως αν το έλεγε αρκετές φορές στον εαυτό της, να το πίστευε κι όλας. Και ίσως αν το πίστευε να γινόταν και πραγματικότητα...

                           
                              ☆☆☆

5 μήνες μετά...

-Cheryl ξύπνα... Θα αργήσουμε! της έλεγε η Ursula από την κουζίνα.

-Μμμμμ... τώρα...

-Cheryl!!!

-Καλά καλά, απάντησε και σηκώθηκε με το ζόρι.

Σήμερα ήταν η "γιορτή" του Βασιλείου. Η Cheryl δεν ήξερε γιατί την αποκαλούσαν γιορτή, αφού κανείς δεν διασκέδαζε. Γινόταν καθε 5 χρόνια και ήταν η γιορτή για να τιμήσουν τον βασιλιά (βεβαία η λέξη δικτάτορας ή ακόμα καλύτερα σατανάς, θα του πήγαινε καλύτερα) του Μαύρου Βασιλείου, που τους πρόσφερε τόσα πολλά...