The spell

7. Derek

-Μα γιατι; Τι έχω κάνει; Γιατί να πεθάνω;

-........

-Β-βοήθησε με σ-σε παρακαλώ!!!

-Μακάρι να μπορούσα...Πρεπει...να φύγω. *δυνατός ήχος κλεισίματος πόρτας*.

-DEREK ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ, DEREK ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ!!!
.................

-Derek,Dereeeek!!Ξύπνα ρε παιδί μου αμάν πια αυτή η τεμπελιά σου!!!!

Αμέσως, τινάχτηκε από το κρεβάτι λαχανιασμένος.

-Τι επαθες; Εσύ έχεις ιδρώσει... Και γιατι παραμιλούσες συνέχεια; Πάλι τον εφιάλτη με την κοπέλα που θυσιαστηκε έβλεπες;

-Άσε με ρε Blair!!!!

-Ααα εγω φταίω που ασχολούμαι! Άντε σήκω όμως, όλοι σε περιμενουν για το δειπνο, είπε και έφυγε από το δωμάτιο, χτυπώντας την πόρτα πίσω της.

Ο Derek αναστέναξε. Από τοτε που έγινε η θυσία, έβλεπε κάθε βράδυ τον ίδιο φρικιαστικό εφιάλτη. Η κοπέλα από τη θυσία ζητούσε τη βοήθεια του, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να τη βοηθήσει. Ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Συνήθως, δηλαδή όταν δεν τον ξυπνούσε η αδερφή του στη μέση του ονείρου, μετά το κλείσιμο της πόρτας άκουγε και ένα ουρλιαχτό, της κοπέλας από τη θυσία, και όταν ξανά άνοιγε την πόρτα εκείνη βρισκόταν στο πάτωμα με αίματα παντού γύρω της, και ένα περίεργο σύμβολο χαραγμένο στο μέτωπό της.

Σηκώθηκε για να πάει στο δείπνο, αλλά δεν μπορούσε να πάει έτσι. Όλοι θα ήταν εκεί, ακόμα και οι γονείς του. Αν πήγαινε έτσι μες στον ιδρώτα, θα άρχιζαν τις ερωτήσεις και δεν θα σταματούσαν ποτέ. Ο μόνος άνθρωπος που ήξερε για τους εφιάλτες του και για το πως πραγματικά ένιωθε για τη θυσία ήταν η Blair. Η μικρή του αδερφή ήταν το μόνο άτομο που εμπιστευόταν πραγματικά. Αν και ήταν ένα χρόνο μικρότερη, ήταν δηλαδή 16 ετών, πάντα συμπεριφερόταν σαν να ήταν μεγαλύτερη από εκείνον. Πάντα τον άκουγε, τον συμβούλευε και τον προστάτευε από την οργή των γονιών τους όταν έκανε κάτι κακό. Πάντα εκείνος ήταν η προτεραιότητα της, όπως και εκείνου αυτή.

Αυτές οι σκέψεις τον συνεπήραν, όταν κατάλαβε πως η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να ετοιμαστεί. Πήγε να κάνει ένα γρήγορο ντουζ και μετά ντύθηκε στα γρήγορα και κατέβηκε στην τραπεζαρία.

~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν κατέβαινε μπουκιά κάτω. Δεν ήξερε γιατί, αλλά σήμερα είχε μια πολύ περίεργη αίσθηση. Ένιωθε σαν κάτι να είναι λάθος. Δεν ήξερε τι, αλλά από σήμερα το πρωί ένιωθε λες και κάτι πήγαινε στραβά, αλλά δεν ήξερε τι. Την μισούσε αυτή την αίσθηση...

-Γιατί δεν τρως το φαγητό σου;

-Απλά δεν έχω πολύ όρεξη σήμερα, πατέρα.

-Σήμερα και όλες τις υπόλοιπες μέρες εννοείς. Τι σε έχει πιάσει; Από τότε που κάναμε την θυσία το μυαλό σου όλο τρέχει κάπου αλλού. Είσαι ο μελλοντικός βασιλιάς αυτού του τόπου. Μεγάλωσες πια. Έχεις ευθύνες και υποχρεώσεις. Δεν μπορείς να κάνεις σαν μικρό παιδί!

-Θέλω να πάρω λίγο αέρα. Μπορώ να φύγω;

Ενιωθε λες και όλα εκεί μέσα τον έπνιγαν. Λες και δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τον χρειαζόταν αυτόν τον αέρα.

-Μπορείς να αποχωρήσεις. του είπε η μητέρα του

Εκείνος έκανε ένα νεύμα και βγήκε έξω. Περπάτησε για αρκετή ώρα στην αυλή, μέχρι που έφτασε στο αγαπημένο του σημείο κάτω από την αγαπημένη του μουριά. Ήταν στο πίσω μέρος της αυλής του παλατιού, στο απαγορευμένο κομμάτι. Κανείς δεν ήξερε ότι πήγαινε εκεί.

Έκατσε κάτω από την μουριά και έκλεισε τα μάτια του. Τη στιγμή που πήγε να στηρίξει την πλάτη του πάνω της, πρόσεξε πως υπήρχε κάτι χαραγμένο πάνω της. Ήταν γραμμένο σε μία περίεργη γλώσσα,  που δεν είχε ξαναδεί.

-Αου!

Ένα αγκάθι τον τσίμπησε, κάνοντας μια πολύ μικρή πληγή στο δάχτυλό του. Λίγο αίμα έσταξε πάνω στο σημείο που υπήρχε η γραφή. Ξαφνικά η μουριά και το έδαφος γύρω της, άρχισαν να κουνιούνται. Ο Derek προσπάθησε να φύγει, αλλά δεν πρόλαβε καθώς το έδαφος από κάτω του υποχώρησε. Μετά από αυτό έπεσε και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν το απόλυτο σκοτάδι.

Όταν ξανά άνοιξε τα μάτια του βρισκόταν μπροστά από μια παρόμοια μουριά, αλλά σε ένα μέρος που δεν αναγνώριζε.

Που βρίσκομαι;

Hiiiiii!!!! Τι μας κανετε; Μόλις ανέβηκε το καινούργιο κεφάλαιο, και μπορώ να πω πως νιώθω πολύ περηφανη που τα καταφέραμε επιτέλους😂 Ξέρουμε ότι αργήσαμε, αλλά αν είστε στην ηλικία μας ξέρετε τι τραβάμε... Τέλος πάντων ελπίζουμε να σας αρέσει!
See ya♡