YETERİNCE YANLIZ KALINCA ANLARSIN KIYMETİMİ
Hiç uyuyamıyorum doktor. Her gece Allah'la konuşuyorum "sabret" diyor bana "dayan" diyor.
Uyuyamıyorum ama dayanıyorum. Kurtulacağım, biliyorum. Biliyorum sordum!
-Allah konuşmaz.
Konuşuyor doktor. Annem de geliyor, sırtımı sıvazlıyor.
Annem bana "dayan" diyor "sabret" diyor. Uyuyamıyorum ama sabrediyorum.
-Annen öldü.
Ölüler de konuşur doktor.
Tam üç aydır, haftada bir kez uğradığım bir psikiyatrist odasında sürekli olarak aynı şeyleri tekrarlıyor, tartışıyoruz. Bazen reçetedeki ilaçların ismi değişiyor, bazense dozu artıyor. Doktor içtiğimi sanıyor, ben hepsini biriktiriyorum.
Aslında bence iyi kadın. İyileşmesi mümkün olan insanları iyileştirebilecek kadar da iyi bir doktor. Sürekli olarak şu kalçaların arasına sıkışan kilotlardan giyiyor ve sürekli beni anlayamıyor.
Bazen yüzüme boş bakıyor, farkediyorum. Bazen acıyarak, bazen de endişeli..
Sinirlendiği zaman, kaleminin kapağını hızlıca çıkarıp takıyor, benimle konuşurken pek gülümsediğini görmedim ama bazen kapının önünde karşılaştığımızda başkalarına gülümsediğini gördüm. Beyaz gülüyor.
-Hiç kendine zarar verdin mi ?
Elbette doktor, binlerce kez.
-Gösterebilir misin ?
Jiletin varsa gösteririm.
-Anlamadım?
Elimi sol göğsümün üstüne vurup ekledim;
Kendime verdiğim zararların izlerini gösterebilmem için burayı yarmam gerekiyor.
Ayrıca doktor,
Eğer yeterince yalnız kaldıysan, Allah da konuşuyor, ölmüş annen de, içtiğin su, oturduğun kanepe, duvarlar ve aynalar da...
Eğer yeterince yalnız kaldıysan!
HİÇ UYUYAMIYORUM BİL İSTEDİM
