The Queen Of My Sea

Gerçeklere Yakın Mı? Uzak Mı?

BU BÖLÜMÜ "m83 I NEED YOU" ŞARKISIYLA TEKRAR OLARAK OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM.(DİVERGENT SOUNDTRACKTIR.)

Kütüphane şokundan sonra günler geçmişti herşey o kadar farklı geliyordu ki bana sanki bir ruhum yokmuş gibi gülümsüyor ama bir yandan ağlıyordum, bilmiyorum sanırım mutluyum nasıl bilmiyorum farkındayım bu tam bir bencillik ama artık mutlu olmak ve bu gizeme son vermek istiyorum tabi ne kadar böyle düsünüyor olsamda emınımki hikayemde daha çok eksik parça var. Geleceğe bakıyorum, düşünmeye çalışıyorum ama korkuyorum hislerimden hayallerimden korkuyorum ben herkese bütün insanlara cesurluğu göstermek istiyorum asla pes etmemeği hatta bütün korkunun aslında ruhunda bittiğini sanırım üniversitede böyle bir bölüm yok değil mi? Hepimiz gelecekten korkarız çünkü nasıl biteceğini asla bilmezsin bazen sadece gözlerimi kapatıp yaşlanıncaya kadar "Divergent"in soundtraklarını dinlemek istiyorum. Dostum ciddiyim eğer hayattan bıkıp keşke olmasaydım diye kız triplerine gireceksem bu kendi kararlarımdan olmalı asla hayatın korkunç yüzü bana zarar veremez. Neden biliyormusunuz? Belkide Four'un dediği gibi (Divergent da bir karakter) korkular bizi uyarmalı korkutmamalı. İşte bende bu yüzden korkmaktan vazgeciyorum her korkunun üstüsinden gelip onları yenene kadar tekrar tekrar denemek. Hayatımı yaşamamhatta sonsuzlugun kavramını bulmak istediğim gibi konusmak hatta belkilde ölen meleğimin yanına gıtmek. Onu yanımda hissetmek.

Kütüphaneden sonra yaşlı adama güvenmemem gerektiğğini düşündüm ve ona hiç birşey anlatmadım sanki bu sadece bana özel kalmalıydı gibi hissettim bilmiyorum yarım saat onu geçiştirdikten sonra yanından gittim birşey bulamadığım için cok üzgündüm ve artık o rüyanın bir anlamı kalmadığını düsünmeye başlamıştım sadece bir rüya olabilirdi belkide onun gittiğini artık kabul etmeliydim eminim ki o mutlu ve beni izliyor üstelik bir şeye takılıp gitmemi isla istemezdi. Bu yüzden hayatıma devam edicem yapabileceğim başka bir şey yok. Bu kararı aldığım an her zamanki gibi kafede oturup omletimi yiyordum ve neredeyse bütün gece uyuyamamıştım. Hep aynı şarkıyı dinlemiştim hemde bütün gece boyunca arada gözlerim dolmuştu arada yasadığımı hissetmiş her nefes alışta biraz daha gülümsemiş ve halime şükretmiştim. Sanırım bu sadece ergenlik. Köşede bir yerde omletimi yemeye çalışırken içeri birisi girmişti kapının üstündeki sinir bozucu zil ötmüştü ben bakmamıştım aslında bu garip çübkü normalde buraya çok insan gelmez bilirsiniz benım kafa dinleme mekanlarımdan birisi işte. En sonunda merak edip içeri kimin girdiğine baktım bu o adamdı kütüphanedeki şaşırmıştım bu bir raslantı mıydı? yoksa beni mi takip ediyordu sanki kimse yaşlı adamın farkında değildi taki benım dısımda ona baktım ve gözlerimi merhaba şeklinde kırpıştırdım. O da bana denizci selamı verdı aslında bu adam o üniformaların içinde oldugundan daha genç duruyordu 100 yasında gibi evet evet kesinlikle onları cıkartmalıydı. Her neyse aradan zaman geçti ve tek kelime etmeden yanıma oturdu ben ona bakıyordum o omlete, 

-Biraz istermisiniz?

Hayır evlat teşekkürler aç değilim

-Emin misiniz? aç gibi duruyosunuz

Bunuda nerden cıkarttın?

-Şeyy yarım saattir orada dikilip sadece omlete bakıyorsunuz sorun değil zaten doymustum. 

dedim ve hemen omleti elimden kaptı fakat konusmamız esnasında bir kere bile çatalını deydirmemişti. 

Bana sanırım herşeyi anlatmadın değil mi? Yalan söyledin ve kaçtın. İnan bana ben kötü biri değilim hayatım boyunca cok fazla şey yaşadım ve sana tecrübelerimle yardım etmek istiyorum lütfen evlat bana açık ol ve sana ne yapman gerektiğini söyleyeyim. 

Çok sinirlenmiştim ona zaten bir kere hiç birşey demek istemediğimi açıklamıştım neden  hala üsteliyordu inatçı bir keçi gibiydi. Hayır teşekürler afiyet olsun dedım ve ordan cıktım nedense cok sinirlenmiştim. Eve gittiğimde annem sonunda geldin tarzindan bir bakış attı ben trene bakan öküz gibi ona bakıyordum. "Evet anne ım sen haklısın" dedim ve üst kata odama çıktım. O sırada aşağıdan hoşgelndin diye bir ses geldi saat daha 12 idi kim gelmiş olabilirdi ki? Eşyalarımı bıraktım ve aşağı indim kim olduğunu cok merak ediyordum bu tabiki thomas idi. Bana dışarı gelebilir misin dedi hemen dışarı basamakların oraya cıktık ne oldu dediğimde yüzünde muzur bir ifade vardı.