Do Hogwartu na 1 rok przybyła pewna dziewczyna. Jednak ten czas nie był miłym czasem dla niej, ponieważ była ona wyśmiewana i gnębiona z powodu jej nadwagi. Wszyscy szydzili z niej. Dlatego uciekła do wujka w Norwegii rezygnując z nauki w Hogwarcie...
Czemu nie mogę uczestniczyć w polowaniu...- jęczałam Dariusowi do ucha. - Nie możesz, bo musisz zaopiekować się bratem.- wyjaśnił spokojnie nie zwalniając ani odrobinę. Po 3 minutach byliśmy na błoniach Hogwartu. - Zanim do niego pójdziesz musisz się uspokoić i pomyśleć że wszystko jest dobrze.- powiedział Darius ściągając mnie z pleców. - Pomyśleć? To jest niedobrze?- zaczęłam się niepokoić. - Wszystko w pożądku, ale musisz o tym myśleć. Odetchnełam i się uspokoiłam. Po chwili stał koło mnie stary Darius, który już nie miał marmurowej skóry, miał na sobie szatę Hogwartu i poczochrane włosy zakrywające jego strzały na policzkach. Spojrzałam na swoje ręce, były normalne. Ale na dłoni wciąż miałam półksiężyc. Ubrana byłam w tą samą sukienkę co na imprezie, więc pewnie moje nowe gwiazdki były widoczne. Darius widząc moją nie pewną minę spytał: - Wszystko w pożądku? - Nie... Mam dwa problemy. Pierwszy jest taki że widać mi mój nowy tatuaż na obojczyku. A drugi, że nie mogę tak porostu wrócić do szkoły. - Na pierwszy problem jest rozwiązanie, a nad drugim pomyślimy później, bo teraz pewnie wszyscy śpią. Darius wyjął z kieszeni różdżkę i przemienił kamień w czarny aksamitny szalik, który idealnie pasował do mojej sukienki. Akryłam mnim mój tatuaż i razem z Dariusem ruszyłam do szkoły. Najciszej jak się dało poszliśmy do wieży Gryffindoru. - Zostań tu.- szepnełam do Dariusa.- Wymyśliłam jak uniknąć wyjaśnień. - Jak?- zapytał podekscytowany. - Przemienię się. - Nie! Nie możesz!- krzyknął szeptem (nie wiem czy tak się da, ale ciii...). - Ciii... - Nie możesz, bo jesteś niedoswiatczona i mogłabyś nad sobą panować. - To masz jakiś inny plan Sherlocku? - A nie możemy iść najpierw do twojego brata? - Nie, bo jakbyś nie zauważył jestem w bardzo wyzywajacej sukience, a on nie ma przecież sam dormitorium. - No to idź, ale cicho. Poszłam do swojego dormitorium. W pokoju było ciemno jak w diabli. Domysliłam się że Huncwoci śpią więc zapaliłam światło i o mało co na zawał nie zeszłam. Niecałe pół metra ode mnie stali Huncwoci z różdżkami w rękach. Zakreciło mi się w głowie i bym upadła, gdyby nie Syriusz, który mnie złapał. - Gdzieś ty kobieto była?! Myślałem, że zwarjuje z lamentującym Syriuszem!- zaczął się żalić James. Po chwili Huncwoci rzucili się na mnie i zamknęli mnie w ciasnym uścisku. - Dacie mi się przebrać...- zapytałam duszącdusząc się. Natychmiast mnie puścili. Wybrałam ubrania i poszłam do łazienki się przebrać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Dokąd to się tak wystroiłaś?- spytał podejrzliwie Syriusz. - Ja...- nie zdążyłam dokończyć bo ktoś zapukał i po chwili pojawiła się poczochrana głowa Dariusa. - Ile można się przebierać...- powiedział z miną męczennika. - Huncwoci, to jest Darius. Darius, ty pewnie znasz Huncwotów. - Oczywiście. Drodzy Panowie, pozwólcie że zabiorę na jakiś czas waszą uroczą współlokatorke. Złapał mnie z rękę i wyprowadził z dormitorium. - Widzę że zadbałaś o kamuflaż.- powiedział z figlarnym uśmiechem, po czym poszliśmy do mojego brata.
