Çok sevdiğimden kaybediyorum, paylaştıklarımdan yanılıyorum, korktuklarımdan da paramparça oluyorum.
Vakit herşey için çok erken yalanına kendimi inandırmaktan başka bir şey yapamıyorum, inanıyorum, yanılmasam da hevesimin bırakın kursağımda ciğerlerimde sıkışıp kaldığını hissediyorum, her sabah yutkunamadığım şeylerle uyanıyorum, kendimi ifade edebiliyorum ama kendimden başka kimseye değil.
Çıkmaz bi sokağın sonunda gibiyim, yazdıkça da açılmıyorum daha çok kapanıyorum içime, size hiç gözyaşı hediye eden oldu mu?
Hemde kendi gözyaşınızı size?
Ne bileyim tıkanıp kalıyorum işte, hiç normal bi yolda yürüyemiyorum, ne zaman aydınlık oldu desem karanlıklardan çıkamıyorum, karamsarlığa da düşmek istemiyorum, senelerce içinde bi sağa bi sola yalpaladığım o çukurlara geri dönmek istemiyorum.
İnsan anlatamamaktan yıpranır, anlaşılamamaktan darma duman olur kalır çoğu gece ağzına kadar dolu o kül tablalarında, paketim de kalan son sigaranın bağrı yanık dumanıyla harmanladım yine bu gece duygularımı
