Önce sağına soluna boş gözlerle bakacak sonra da dünyanın en büyük derdini kendinin çektiğini sanacaksın. Soranlara cevap vermekten kaçınacak kendi içinde kendinle bile yüzleşmeye tahammül edemeyecek hâle geleceksin.
Zaman seni öyle bir hâlin içine sokacak ki birkaç yıl önce yaptığın şeyler için kendini ayıplayacak, benim yolum yol dediğin şeylerin aslında rotasına dahi girmediğini anlayacaksın.
Yıprandığının farkına varmadan tökezlemeye devam edecek, önüne çıkan engelleri aştım diye düşünürken çok değil birkaç yıl sonra hepsi önüne bir merdiven gibi dizilecek, her basamakta aslında kendi üzerine basıp tekrar yürümeye devam edeceksin.
Çünkü hayat kaybetmelerin en afilli coğrafyası, karalar insan gözü denizler ise gözyaşları.
Tek başına ayakta durabilme kitabının sadece baş sayfası, yaş büyüdükçe çoğalan insan kalabalığı arasında ki yalnızlığın en mide bulandırıcısı, sigara üstüne sigara yakılası, izmaritleri kül tablaları yerine ciğerlere basılası...
Yaşla beraber büyüyen bir dert yangını, içte geçmek bilmeyen bir nefes sıkışması 'beni bi tek o anlar cümlesinin bomboş çıkması...
İhtimaller arttıkça heveslerin kursakta kalması, oldu denilenlerin olmasaydı keşke deyip dualarla buluşması.
Bu gece yatarken nasıl hiçe sayıldığını, nasıl insan yerine konmadığını, canın yanarken başkasına buz olanları hatırla ve bunca şeyin üzerine onları büyük merhametinle affetmeyi öğren.
