A Message from Heaven (een xLinktijger/Joli fanfictie)

Hoofdstuk 1

Joost POV

Ik liep het schoolplein op van mijn nieuwe school. Kinderen waren vrolijk aan het rondrennen. Ze deden spelletjes met elkaar of ruilden speelgoed en eten. En ik was helemaal alleen. Ik haatte het. Mijn moeder kreeg een nieuwe en betere baan aangeboden en daardoor moesten we verhuizen. Al mijn vrienden moest ik achterlaten in mijn oude dorp. Ik bekeek het schoolplein nog eens goed. Er waren twee klimrekken, een grote en een kleine. Er was nog een grasveld met een grote boom ernaast. En nog een voetbalkooi waar alleen maar jongens waren. Bij de grote boom was niemand. Ik liep er naartoe en ging zitten. Ik pakte een schetsboekje uit mijn rugzak en begon te tekenen. Dat was een afleiding voor mij. Ik tekende een boom met een grasveld eromheen. Net zoals de plek waar ik nu zat. Toen mijn tekening klaar was deed ik het boekje terug in mijn tas en keek om me heen. Tegenover de boom stond het grote klimrek. Er zat een jongen op met donker haar en groene ogen. Hij keek me aan en hij lachte naar me. Ongemakkelijk lachte ik terug. De jongen sprong van het klimrek af en liep naar me toe. Ik raakte in paniek. "Hoi", zei de jongen. "H-hoi...", zei ik ongemakkelijk terug. De jongen ging naast me zitten. "Ik ben Link, hoe heet jij?" vroeg de jongen. "J-joost", zei ik nog ongemakkelijker dan eerst. Link lachte. "Ben je nieuw op deze school?", vroeg hij. "Ja..." , antwoordde ik verlegen. "Wie is je juffrouw of meester?" vroeg Link. Ik haalde een briefje uit mijn broekzak waarop de naam van de juf en de klas waar ik moest zijn stond. "Juffrouw Anna" , antwoordde ik. Ik voelde me best op mijn gemak bij Link. "Oh, dan ben jij vast die nieuwe jongen in mijn klas", zei Link enthousiast. Toen ging de bel. "Kom maar mee, ik laat wel de weg naar de klas zien", zei Link. "Oke", antwoordde ik en volgde hem gehoorzaam. Misschien was het toch niet zo verschrikkelijk op deze nieuwe school... 

Diezelfde jongen lag nu voor me. Hij lag in een kist. Zijn gezicht was bleek en hij had een net pak aan. Er rolde een traan over mijn wang. Snel veegde ik hem weg en keek weer naar zijn gezicht. Ik wou niet geloven dat hij daar voor mij lag. Mijn beste vriend, Link. Hij was mijn eerste vriend in deze stad en ook mijn eerste liefde. Ik bleef staren naar zijn ogen en hoopte telkens dat ze open zouden gaan. Ik wou dat Link opstond uit die kist en een stom grapje zou maken zoals hij dat altijd deed. Maar dat gebeurde niet. Link bleef doodstil liggen in de kist. 

"Hey Joost", hoorde ik. Ik draaide me om en daar stond Jeremy. Hij zag er moe maar wel verzorgd uit. Ik liep naar hem toe en gaf hem een knuffel. We bleven zo even staan en toen gingen we samen naar Link. Jeremy bekeek hem goed. 

"Ik kan niet geloven dat dat daar Link is in die kist", zei Jeremy zonder op te kijken. Jeremy had het ook heel moeilijk met de dood van Link. Normaal was hij heel luidruchtig en vrolijk. Maar sinds een paar dagen was hij heel stil en zei hij bijna niks. De hele groep had het moeilijk met de dood van Link. Stuk voor stuk waren we veranderd. Ik hoorde voetstappen achter me. Ik draaide me om en daar zag ik Harm staan. Hij keek naar zijn schoenen en ik zag dat hij op het punt stond om te huilen. Jeremy zag het ook en we liepen naar hem toe om hem stevig te omhelzen. We stonden daar met zijn drieën een tijdje te huilen en elkaar te omhelzen. Nadat we allemaal uitgehuild waren liepen Ronald en Pascall binnen. Ook hen gaven we een knuffel en we lieten een paar tranen vallen. Daarna stonden we met zijn allen om Link heen. 

"Ik heb echt het gevoel alsof dit een droom is en ik wil echt elk moment wakker worden" zei Pascall. Hij keek droevig naar Links bleke gezicht en hij begon weer te huilen. Ronald, die naast hem stond, sloeg een arm om hem heen en begon hem te troosten. 

"Dit is geen droom, eerder een nachtmerrie" zei Harm. We stonden daar met zijn vijf om Link heen. Er werd af en toe iets gezegd over dat we hoopten dat dit maar een droom was, of er werd een vrolijke herinnering naar boven gehaald waardoor we allemaal een beetje moesten lachen. Na een uurtje daar gestaan te hebben met zijn vijf liepen we naar buiten. We liepen de parkeerplaats op van de begraafplaats en voor een kort moment zag ik Link daar staan. Ik begon te huilen en Link liep recht op me af met zijn armen gespreid om mij een knuffel te geven. Net voordat hij bij mij aankwam verdween hij uit het niets. Net zoals hij deed in onze levens.