A Message from Heaven (een xLinktijger/Joli fanfictie)

Hoofdstuk 3

Joost POV

"Joost?", hoorde ik een zachte stem zeggen. Ik keek op en ik zag dat het Jeremy was. Hij was me achterna gerend. Ik begon weer te huilen. Jeremy hees me omhoog en omhelsde me stevig. Even later kwam Harm er ook aan. 

"Gaat het?", vroeg hij bezorgd. Ik schudde van nee. Ik veegde mijn tranen weg met mijn mouw. Jeremy en Harm keken me bezorgd aan. Ik staarde naar de andere kant van de gang. Daar stond een jongen. Hij lachte naar me, zoals hij altijd deed als hij me zag. Ik liep zijn kant op, maar toen ik bijna bij hem was verdween hij weer. 

"Wat is er?", vroeg Jeremy. Ik schrok en draaide me om. 

"Ik zie Link telkens overal staan, net hier in de gang, straks in het klaslokaal en eergisteren op de parkeerplaats van de begraafplaats", zei ik. Jeremy keek nog bezorgder en Harm zat diep na te denken. 

"Ik denk dat je hem gewoon zo erg mist dat je hem overal telkens ziet", zei Harm. Misschien had hij gelijk. 

"Het kan ook best de geest van Link zijn", zei Jeremy. Harm gaf hem een blik. Hij hield er niet van als mensen het niet met hem eens waren. 

"Ik wil weten wat er precies is gebeurd met hem", zei ik. Jeremy en Harm keken me weer aan. 

"We weten wat er is gebeurd Joost, Link wou de straat oversteken, hij lette niet goed op, er kwam een vrachtwagen aan en toen werd hij aangereden", zei Harm. Ik haatte het soms echt als hij de wijsneus uithing.

"Jezus Harm, Link was altijd zo'n voorzichtige jongen, denk jij echt dat hij zomaar de straat oversteekt? Hier zit echt wel meer achter", zei ik geïrriteerd. Harm deed zijn handen omhoog en deed een stap naar achteren. Ik zuchtte.

"Sorry Harm, maar misschien is dit niet zomaar een ongeluk. Link deed de laatste tijd best vaag zit ik nu zo na te denken", zei ik. Ik begon een beetje in paniek te raken. Wat nou als hij depressief ofzo was? Ik had het misschien kunnen stoppen... Ik voelde weer tranen opkomen in mijn ogen.

"Joost, wat is er?", vroeg Jeremy. Ik barstte in tranen uit en de jongens omhelsden me. 

"Link deed echt heel raar de laatste tijd, wat nou als hij depressief ofzo was?", vroeg ik. De jongens schrokken.

"Dat zou best wel eens kunnen eigenlijk", zei Harm. 

"Maar wat zou die depressie dan triggeren?", vroeg Jeremy. Daar had hij een punt. We dachten allemaal diep na. 

"We kunnen misschien een keer door zijn kamer rond gaan kijken en door zijn kluisje", stelde ik voor. 

"En hoe wil je in zijn kamer terecht komen dan?", vroeg Harm. Dat zou nog wel eens een probleem kunnen worden.

"Links vader is best chill, ik denk dat als we zeggen dat we even in zijn kamer willen zijn om ons even te voelen alsof hij bij ons is dat hij ons binnenlaat", zei ik. De jongens knikten. 

"Zullen we Ronald en Pascall meevragen?", vroeg Jer. Ik en Harm knikten tegelijk. We hadden dus een plan. Een plan om erachter te komen of er meer achter de dood van Link zat. Hij zou nooit zomaar uit onze levens verdwijnen. Zo was hij niet. 

Ik was alleen thuis en druk bezig met een tekening. Ik was zo geconcentreerd dat ik bijna niks opmerkte en bijna niks hoorde. Maar er was een ding dat mijn aandacht wel trok. Een stem. Een vrolijke stem die mij aan het lachen maakte als ik hem hoorde. De stem van Link. "Hey Joost", zei de stem. Ik keek achterom en ik zag dat Link naar het raam van mijn slaapkamer was geklommen. Ik liep naar het raam toe en deed het open. "What the fuck, je had ook gewoon aan kunnen bellen", zei ik met een glimlach. "Klopt, maar ik vond het zo gewoon leuker", zei Link en hij lachte weer. Ik hield van zijn lach. Ik hield van hem. "Wat was je aan het doen?", vroeg Link als een klein meisje. Ik lachte en liet hem mijn tekening zien. Het was een tekening van een tijger. Hij was nog niet helemaal af en ik vond hem ook zeker niet de mooiste tekening die ik ooit had gemaakt, maar Link bleek hem echt heel mooi te vinden. "Hij is echt supervet", zei Link. "Ik kan beter", zei ik een beetje teleurgesteld. Ik twijfelde best vaak aan mezelf, Link wist dat natuurlijk. Meestal probeerde hij me dan een beetje op te vrolijken en dat lukte ook vaak. Maar die ene keer dat ik het weer had over mijn onzekerheden bij Link was mijn meest bijzondere moment met hem. Link legde zijn hand op mijn wang zodat ik hem recht aankeek. Hij schrok daarna een beetje en trok zijn hand snel weg. "Joost, twijfel niet zo aan jezelf, je bent een van de meest getalenteerde tekenaars die ik ken. Als jij gewoon je best blijft doen dan zal alles wat je probeert gewoon lukken. Ik ken je wel langer van vandaag en ik weet dat jij nooit opgeeft want je weet diep van binnen dat je het kan", zei Link. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Link omhelsde me. "Waaraan heb ik zo'n goede vriend als jij verdient?", vroeg ik met een trillende stem. Ik wou dat ik meer dan vrienden kon zijn met hem, maar ik wist gewoon hoe het af zou lopen als ik zou zeggen wat ik echt voor hem voelde.