KAYIP

Bölüm 4

      Ocak 2012, Ankara

"Benim adamlarımdan biri içeride yatacağına, sen yatarsın, fena mı?" Kısa bir kahkaha.

Gencin damarlarındaki kan suyun donması gibi donmuştu. Yutkundu. Ceset yerdeydi. 5-6 metre ötede. Arkasında vicdansız, ruhsuz, Allah korkusu dahi olmayan bir katil... Belki de seri katil? Ya da kiralık katil? Yetim ve öksüz bir genç olan Faruk bakışlarını cesetten ayırıp adama döndü. Devlet himayesinde, yalnız başına, sadece tek bir iyi dosta sahip bir biçimde büyümüş olması onu zor ve sert biri yapıştı ama başına silah dayanmışken sert davranması o kadar kolay değildi.

Katil konuşurken Faruk onun 40'lı yaşlarında olduğunu tahmin etti. Bir insan bunu nasıl yapanilirdi, insanın aklı ve de kalbi bir cinayet işlemesine nasıl müsaade ederdi? Suçu nasıl hiç tanımadığı masum birine yıkardı? Yoksa tanıyor muydu onu? Ama olayla bir ilgisi yoktu ki! Yerde yatan adamı tanımıyordu. Arkasında ona yılan gibi tıslayan adamı da.

Mantıksız... İmkansı... Olabilir miydi? Bunu yapacak kadar şeytana uymuş, bunu yapacak kadar kalbi taşlaşmış, gözü dönmüş bir insan...

Mamafih, Faruk cesedin yanına gitti. Beriki de peşinde. Silah hala kurşunlarını kusmaya hazır, gece hala sessiz... Nedenler, nasıllar ve niçinler havada asılı kaldı. Faruk cesedin yanına diz çöktü. Adamın yüzüne bakamıyordu. Adamın mavi gözlerindeki bakışı hatırladı. Ölmeden önceki o anlamlı bakış... Silah kafasına biraz sertçe bastırılınca "Katil benim" dedi. Cümle kafasında yankılandı. Sonra parmaklıklar yüzüne kapandı. Profesyonel bir organizasyonla...

Ama bu cinayeti işleyen ve ortaya sahte bir katil atan adamın organizasyonu, bir hiçti.

Mükemmel görünen bir başarısızlıktı.

Kusursuz görünen bir aptallık.

Ama bir süre için, Katil bunu fevkalade bir başarı addedecekti.