Love? Nothing

Adım Bella Darkwolf  zengin bir mafyanın 19 yaşındaki tek mirasçısıyım. Her şeyimi patrona yani   babama borçluyum. Beni asla kızı gibi görmezdi kölelerinden biriydim.Tek yanlışıma bedel olarak ismim kadar kırbaç yerdim B-E-L-L-A  D-A-R-K-W-O-L-F ( 13 ) .                    

Hayatım böyle geçti taki patron ölene kadar... Patron ölünce miras bana kaldı. Hepsinden arınmak istedim kötülükten, kendimden. Fakat hiç o kadar kolay olmadı. Aslında pek de iyi bir kız sayılmam. Çoğu zaman kırbaçtan kaçmak için nöbetçiler ile yatan ben iyi bir kız mı olacaktım? Saçma!

Beni Manhattan ' daki herkes tanırdı.Tanımak zorundaydilar . Beni tanımayan anında susturulurdu. Adeta sessiz bir çığlık gibiydim. Hâla da öyleyim.

Her zamanki gibi dışardaydım karanlık sokakta yalnızdım. Dışardan parti sesleri yankılanıyordu.Sarhoş fahişelerin otostop çekme bahanesiyle yatacak bir yer bulma umutlarını gülerek izliyordum.Kimsenin beni görmediğini düşünüyordum. Etrafta bir av arıyordum. Zaten pek eve gitmezdim şımarık zübbeler gibi değildim. Sadece öyle avlardan hoşlanıyordum o kadar. Odaklanmıştım, ta ki arkadan bir el omzuna dokunana kadar. Hızlıydım sol elimle elini kavradım amuda kalkar gibi yapıp özel bölgesine tekneyi bastım. Tiz bir kız sesi etrafı sardı. Oysa pek de sert bir tekme değildi. Güçlü görünmek için gülmemeye çalıştım. Sanırım bir erkekti. Pek çirkin sayılmazdı ama avladıklarım göz önünde bulundurulursa yakışıklı da denilemezdi. Sanki bu tekmeyi beklermiş gibi gülümseyerek konuşmaya başladı.

"Sen Bella olmalısın. Sandığımdan daha güçlüymüşsün." (Bana Bella demelerinden hoşlanmazdım) Sesinde İngiliz aksanı sezmiştim.

"Bell" diye soğukça düzelttim.

"Peki Bell. Ben Nick babanın ortaklarından olan Cameron Carter 'ın  oğluyum. "

" Demek meşhur Nick sensin."  adını duymuştum o da katildi. Tıpkı benim gibi.

" Zaten adımı bilmeyen yoktur." sözleri çok ukalaydı ama bundan hoşlanmıştım. Daha önce benimle bu şekilde konuşabilen yok kadar azdı.

"Pekala bay ukala ne istediğini söyle yoksa yeni avım sen olacaksın" . Ukalalığa taviz vermezdim. Özelliklede şımarık zübbelere.Gülümsedi.

" Üzgünüm, ama bu gün biriyle yatamayacaksın. Canın isterse tam karşindayım."

Bu cümlesi sabrımı taşırmaya yetmişti. Tam burnunu kırmak için yumruğumu savurmuştum ki eliyle yumruğumu tutup döndürdü. Canım acıyordu çünkü tırnağını derime geçirmişti.

Hissiz kalmaya çalıştıysam da dayanamadım.

"Bırak elimi Piç herif. Ne istiyorsan söyle." 

"Kabalaşmaya lüzum yok. Babam seni göreve çağırdı. Sessiz Çığlığın ününü o da duymuş."

"Haha! Beni güldürme ben kimse için bi bok yapmam" Gülümsemesi ciddi halini aldı.

"Annen ile ilgili"...