Hell's a lot like love {fanfiction MainStreet}

Hoofdstuk 2 - Het concert

Daphne en ik lopen weer in de hal. De andere meisjes met VIP-kaartjes staan er al. We moeten nog een kwartiertje wachten en dan mogen we door de zwarte deur naar binnen. Ik pak mijn iPhone weer en scroll door mijn foto's. Het was zoo gaaf. 'En wat heb je allemaal tegen Daan gezegd?' vraag ik aan Daphne. 'Oh gewoon... Dat hij super leuk is enzo.' Ik grinnik. De meisjes die na ons waren, kwamen er al aan. Dan zou de deur vast snel opengaan. En ik had gelijk. Er komt een mannetje aanlopen. Hij doet de zwarte deur open. We rennen met z'n alle gillend naar binnen. Daphne en ik hebben een plekje in het midden bij het hek. Ik kijk naar Daphne en zie dat ze straalt. Ik waarschijnlijk ook. We gaan een beetje breed staan. Na een paar minuten horen we gegil. Al vrij snel komen er Mainiacs naar binnen rennen. Na een paar seconden staan we wat krapper. *zucht* Als het weer wat rustiger wordt, begint het aftellen. Ik voel de spanning in mijn buik. Het wordt donkerder en bij nul komt MainStreet op. De hele zaal gilt. En MainStreet begint te zingen.

Er is een korte pauze. Er lopen al mensen naar buiten. Een grote man met een snor tikt me aan. Ik draai me om. 'Jij bent uitgekozen om invisible girl te zijn,' zegt hij. Mijn ogen worden groot. Ik kijk naar Daphne. Zij is ook in shock. De man gebaart dat ik mee moet komen. Ik geef mijn tas aan Daphne. Twee mannen van de bewaking helpen mij over het hek. We lopen een deur door. Ik zie dat er al twee andere meisjes staan. Ik loop naar ze toe. Ook zij zien er gespannen uit. Al vrij snel komt er nog een meisje binnen. Ik herken haar van twitter. Ik geef haar een knuffel. Zij loopt dan naar de andere meisjes toe. Ik kijk in de spiegel en doe mijn haar goed. Een man met een headset op loopt naar ons toe en gebaart dat we het podium op moeten. Ik krijg de meest rechtse kruk. De lichten gaan aan en de muziek begint. Rein komt op en loopt naar het meisje naast mij. Ze begint meteen te huilen. Ook de andere jongens komen op. 'Dit kan geen toeval zijn,' hoor ik in mij oor. Ik draai mijn hoofd en kijk recht in de ogen van Nils. Ik glimlach. Na het liedje loopt Nils mee de coulisse in. 'Heb je je stift nog?' vraagt hij. 'Euuhmm...,' ik voel in mijn broekzak, 'Ja! Hoezo?' Nils pakt mijn stift en mijn arm. Hij begint te schrijven. Het kriebelt. Hij geeft de stift terug en rent weer het podium op. Ik kijk op mijn arm en zie een 06-nummer. Ik hou een gil binnen. Ik wordt door een bewaker terug geleid naar mijn plek. Ik pak mijn tas weer van Daphne en laat mijn arm zien. Ze begint te gillen. We horen iedereen meezingen en we beginnen zelf ook uit volle borst mee te zingen.