Chapter X

6.3K 182 42
                                    

I DRAGGED the door and I didn't care if it echoed all over the house. I threw my case on couch, not minding the stuff inside that bag. "Bullshit!" I let a deep sigh escaped from me as I tried to calm even if my heartbeats raised faster.

"Nagdadabog ka?" Gelatin came out from the kitchen, as if clueless but obviously showed sarcasm. Pinaningkitan ko siya ng mga mata saka nginisian at tumingin sa malayo. "Kapag inis ka sa 'kin, sabihin mo nang paharap. Ayaw kong hindi ko alam kung bakit ako may mali o kung may kasalanan ba 'ko. 'Wag mo 'kong punyetahin habang nakatalikod."

Napatigil ako sa mga narinig ko. Hinarap ko siya. She was panting after her continuous talk. Hindi ko alam kung saan siya nanggagaling pero siguradong may pinagmulan yung mga salita niyang puno ng emosyon... Really?

"Why are you blaming me now?" I rebutted in annoyance.

I saw how she chewed her works and just rolled her eyes. "Ewan ko sa 'yo," she murmured.

She was about to walk away but I managed to stand up and hold her arm which made her turn to me again. "Kinakausap pa kita. Ayaw ko nang bastos," I uttered in serious tone.

"Ha!" She scoffed. "Nu 'yon? Ikaw puwede akong i-shut up shut up o talikuran kahit nagsasalita pa pero kapag ginawa sa 'yo, maiinis ka? Nu 'yon, ha? Nu 'yon?"

I gritted my teeth. "I am the owner—"

"Hindi naman po siguro porket ikaw ang mas nakakaangat sa lahat ng bagay, mas pabor na sa 'yo ang lahat. Ang respeto, walang pinipili," she claimed firmly. "Hindi rin naman porket ikaw na ang pinapaboran, aabusuhin mo na. Tapos kapag nawala, ngangawa. Nasa huli ang pagsisisi. Tandaan mo 'yan. Para 'yan sa lahat ng bagay, Kuya Zac," she preached.

That made me clueless and paranoid. She's coming from abyss and I couldn't comprehend the meanings between her lines. Heck.

I gulped with too much irritations running on my blood. She's getting into my nerves. "Where are you coming from? Bakit galit na galit ka sa 'kin?" I stepped closer. Hindi ko pa rin binibitawan ang braso niya. I could even feel her breathing, more so panting.

"Ikaw..." She paused, looking away as if thinking of something to answer me. Wala sa 'kin ang mga mata niya nang sumagot siya, "Ikaw ang galit na pumasok na akala mo hari ng mundo at walang pakialam sa nararamdaman ng ibang tao. Bakit, Kuya? Bakit napaka-selfish mo?" With her last line, she finally gazed at me.

I sniggered. "Bawal ko bang isipin ang sarili ko? Wala namang ibang nag-alala sa 'kin buong buhay ko kaya siguro tama lang na sarili ko ang pinahahalagahan at iniingatan ko." I sincerely gave her a sweet smile even though with a straight piercing eyes. "Ikaw... bakit parang ang laki ng galing mo sa 'kin? Bakit parang natapakan ko na pagkatao mo? Sino ka ba? Bakit parang kilala mo 'ko kahit mahigit dalawang linggo ka pa lang dito sa bahay?" I showed her a playful smirk that was implying something else.

"Ha, Kuya Zac?" she uttered in sarcasm. "Sino ka rin ba para pagalitan ako at paalisin ang bisita ko kanina?" pagbawi niya sa bagay na pinagmulan ng away.

"This is my house so my rules," I logically claimed.

"Kaibigan mo naman si Grant!" she reasoned out.

By calling his name, my brows met. Naningkit din ang mga mata ko dahil sa narinig ko. "Grant? Bakit Grant ang tawag mo sa kaniya tapos sa 'kin Kuya Zac?" I clenched my jaws to remain calmed but my organ systems seemed exaggeratedly malfunctioning now.

Favorite OblivionTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon