အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္လက္သည္း
ၾကားထဲကို စူးလို႔စူးမွန္း မသိလိုက္ေသာ
သစ္သားစေညႇာင့္ေလးလိုမ်ိဳး။ အျခားေနရာတြင္ဆူးစူးသည္ထက္ လက္သည္းၾကားတြင္ စူးမိပါက ပိုနာက်င္ရသည္။ျပန္ထုတ္ရခက္။ မထုတ္ရခက္။
မထုတ္ရင္လည္း နာက်င္ရသည္။ထုတ္ျပန္ရင္လည္း နာရဦးမည္။ ထုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ၾကာလွ်င္ အနာက်တ္သြားမည္။အကယ္၍ သူမသာထိုဆူးေလးဆိုပါက
အနာခံ၍သာ မထုတ္ဘဲေနေတာ့မည္။နာက်င္ရသည္ကို ႀကိဳက္လို႔ေတာ့မဟုတ္။
သူမေပးေသာအရာမို႔လို႔ နာက်င္မႈပင္ျဖစ္ေစကာမူ တန္ဖိုးထားျခင္းပင္။ သူမအား
က်ြန္မဘဝထဲမွ ထုတ္လိုက္ပါမွ ထိုနာက်င္မႈ
သက္သာမည္ဆိုလ်ွင္ တစ္သက္လံုး ထိုနာက်င္မႈကိုဘဲ ဖတ္တြယ္သြားခ်င္သည္။-------------------------------------------------------------
"ဟူး......အိပ္မွျဖစ္မယ္ ငါေစာေစာအိပ္မွျဖစ္မယ္"
အိပ္ရာေပၚတြင္ လူးလိမ့္ကာ ထိုစကားအား
ေျပာေနမိသည္မွာ အႀကိမ္တစ္ရာမကေတာ့။စိတ္လႈပ္ရွားေန၍လားမသိ။ ည၁၂ပင္
ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုထိအိပ္မရေသး။မနက္ျဖန္ ၇တန္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီ
ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္ေတာ့မဟုတ္။တစ္ေနြရာသီလံုး မေတြ႕ရေသာ သူမကိုေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
မိမိတို႔နွစ္ေယာက္မွာ တစ္ၿမိဳ႕တည္းေနေသာ္လည္း
သူမက ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္စြန္း။ မိမိမွာ ၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္စြန္း။ေတြ႕ရန္မလြယ္ေပ။ပိုဆိုးသည္မွာ မိမိေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း
တီခ်ဳိနွင့္အတူ ေဖေဖရွိရာသို႔ လိုက္သြားရေသာေၾကာင့္ပင္။ယခုေတာင္ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ နွစ္ရက္အလိုမွ
ျပန္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ မေတြ႕တာၾကာေနၿပီ
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမကို အရမ္း
လြမ္းေနမိသည္။
YOU ARE READING
Promise me for tomorrow
RomanceGirl×Girl Pure love between two friends Friendship❤Romance❤Drama