bazen sadece istersin.

"Sabah uyandığımda içimde bir his vardı. Böyle sanki bedenim bu ruhu kabullenmek istemiyor gibiydi. Penceremin ucunda, perdenin aralığından vuran ışık hayatta kalmamı sağlıyor gibiydi. Dün ve önceki gün ne yaptığıma dair hiçbir fikrim yoktu. Kiminle, nerede olduğuma dair. Odamdan dışarı çıkamıyordum. Aslında istesem çıkabilirdim. Ama istemiyordum. Depresyonda gibiydim ama değildim. Sadece bir şey, bir his bunu sağlıyor gibiydi. Bir acı. Bazen hiçbirşey yokken böyle hissedersin. Elinde olmayan birşey bu. Sadece bunu kabullenirsin. Ama bu hisle hayata devam edemiyecek gibi olursun bazen. Acı insana hiç ummadığı şeyler yaptırabiliyor. Yatakta doğrulmaya çalışıyordum. Ama daha fazlasına bedenim izin vemiyordu. "

"Yavaşça ayağa kalktım çünkü biliyordum, biliyordum eğer birşeyler yapmaya başlamazsam şu evde tek başıma sıkıntıdan ölebilirdim. Kapıyı açtım ve küçük evimin küçük perdelerini yavaşça kenara ittirdim. Artık güneş ışığının eve girme sırası gelmişti. Mutfakta kötü bir koku vardı. Dışarıda kalan peynir bütün mutfağı altüst etmişti. Tabağı elime aldığım gibi çöpe boşalttım. Bir ara, sadece küçücük bir ara deprem olduğunu hissettim .Fakat sallantı kafamın içindeydi. Öyle bir durumdaydım ki filmlerde olduğu gibi annemin adını sorsalar aklımda değil. Bir sandalye çekip oturdum. Düşünmeye başladım. Neden ?"

"Tuvalete doğru kendimi ittirdim. Yüzümü yıkamaktan zarar gelmezdi herhalde. Kapıyı hafif ittirdim ve ışıkları yaktım. Suyu açmam tam iki dakikamı aldı. Musluktan akan ılık suyu tenimde hissedebiliyordum. Avcumu açıp suyun avcuma dolmasını bekledim. Yüzümde ılık suyu gezdirdim. Kendime geldiğimi hissetmiştim. Dik durmaya çalıştım. Midem bulanıyordu. Fakat başım ağrımıyordu ve bu iyiye işaretti. Ancak mide bulantım gittikçe artıyordu. Önce 'Kısa sürede geçer herhalde.' diye düşündüm. Fakat hemen sonra bu düşünceyi yok ettim ve tuvaletin kapağını hızlıca açtım. Ancak gördüğüm manzara mide bulantımın şiddetlenmesine sebep olmuştu."