The pillow queen and the stone butch

deel 12 Training

Wij techs hadden echt geluk we hadden een leuke trainer, we mochten hem Bo noemen. Hij rookte een piepklein jointje hoewel je nergens mocht roken op dit schip. Hij was nogal eigenzinnig.

'Doe rustig aan meid,' zei die. Ik zat te zweten bij het gepriegel van het in elkaar zetten van de technische onderdelen van een lifeform-scanner.  

'Hoe rustiger je bent hoe beter het gaat.' Hij was lief en ik mocht hem gelijk. De andere trainers van de Admins en Comms leken me niks. Die van de Admins leek wel een heks hoe ze te keer ging zeg.

En ik hoorde ook geschreeuw verderop bij de Comms. Phoe, blij dat ik daar niet zat die kerel ging daar totaal uit zijn dak. Ik zou doodsbang worden. Had ik eens geluk, mocht het een keer.

Bij de Techs waar ik zat kon je wel op een missie worden gestuurd met een team van de spacecadets. Maar ja ik zou toch niet de beste van de klas zijn dus de kans dat dat gebeurde achte ik vrij klein. Zo een lifeform-scanner bedoeld om levensvormen te detecteren zou ik waarschijnlijk nooit in het echt gebruiken. Ik zag mezelf eerder defecte automatische deuren repareren op het schip en defecte food-replicators.

Nadat we de onderdelen in elkaar hadden gezet was het tijd voor nog een proef. Bo legde uit wat we gingen doen. Het was een oefening in andere een ruimte van het schip. Alle Techs volgden Bo ernaar toe. We moesten ook weer een apparaat in elkaar zetten maar nu in die ruimte zonder zwaartekracht en dat was toch wat ingewikkelder.

Daar hing ik dan in die ruimte te zweven. De onderdelen die ik nodig had zweefde om me heen. 

We zouden aanwijzingen krijgen van de Comms. Zo leerden we gelijk samen te werken met de andere disciplines. In mijn oortje klonk een stem van een jongeman.

'Goed zo, Zola en nu de hydrosleutel in werking stellen.' Ik herkende de stem direct. Het was Comet.

'Comet?'

'Hai Zool.'

'Waar was je?' vroeg ik terwijl ik reikte naar de hydrosleutel die net buiten mijn bereik wegzweefde.

'Oh, ik was ontvoerd door mijn ex-vriend. Ik ben gisteren pas aan boord gekomen.'

'Wat?' Het was zo een absurd verhaal en hij klonk zo relaxed dat ik dacht hij me in de maling nam. 

'Ik vertel het je straks wel bij een kop moccafien okay.'

In de cafetaria op het Plaza nam ik een slok van mijn moccafien en keek verbaasd naar Comet, die relaxed zat te praten over zijn avontuur.

'En toen werd ik bevrijd omdat de politie achter hem aan zat omdat hij aandelen had verdonkeremaand in het bedrijf waar die in de board van directors zat. Ik kon gisteren met een carrierschip aan boord komen.'

Hij vertelde het alsof het dagelijks kost was.

'Ongelooflijk. Gaat het wel met je?'

'Ja prima.' Hij leek totaal niet aangedaan.

'Hey, Zola je raad nooit wie hier les geeft aan de Comms, het is die recruitment officer, weet je wel die ik gepijpt heb.'

'Wat die schreeuwlelijkerd? Oh wat vreselijk voor je.'

'Vreselijk? Nee joh, juist tof. Ik heb nu al een voorsprong op de rest van de kadets. 

'Hot? Comet hij is zeker twee keer zo oud als jij.'

'Wat maakt dat nou uit? Hij kan dingen voor me regelen. Mij hoor niet klagen. En cute is tie hè.'

'Cute?' Hij had een raar idee van cute, ik kon die kerel in de verste verte niet cute noemen.

Nadat ik mijn moccafien ophad zei die, 'kom Zola, zei die, laat ik je mijn bunk zien.'

Alle slaapvertrekken van de kadets waren dezelfde sobere hokkies en helemaal niet zo mooi als in dat promotiefilmpje. Er zou dus niet veel te zien zijn, maar goed dan wist ik gelijk waar Comet zijn bunk was als ik hem in de toekomst nodig had. 

'Ja goed,' zei ik en liet me meetrekken de gangen door.